(က) သရက္္ပင္ အားပံုသြင္းျပဳျပင္ေပးျခင္း

လက္ရွိ သရက္ပင္ႀကီးမ်ားကို သရက္သီး အိတ္စြပ္ျခင္း၊ ေဆးဖ်န္းျခင္း၊ ရြက္ဖ်န္းေျမၾသဇာမ်ား ပက္ဖ်န္းျခင္း ေဆာင္ရြက္ မႈလြယ္ကူေစရန္ အျမင့္ (၂၅) ေပ ခန္႔ ေရာက္သည္အထိ ကိုင္းျဖတ္ျပဳျပင္ေပးရန္ လိုအပ္ပါသည္။ အပင္အသက္ငယ္ ေသးသည့္ အပင္မ်ား၊ အသစ္ စိုက္ပ်ိဳးသည့္ အခင္းမ်ားအား အပင္အျမင့္ (၁၂)ေပမွ (၁၅) ေပအတြင္းရွိေနေစရန္ အပင္ အရြယ္ ငယ္စဥ္မွ စ၍ ကိုင္းျဖတ္ပံုသြင္း ျပဳျပင္ရပါ သည္။

(ခ) ႏွစ္စဥ္ပံုမွန္ ပြင့္သီးေစရန္ ေျမဆီလႊာ ထိန္းသိမ္း ျပဳျပင္ျခင္း၊ အာဟာရေကၽြးျခင္း

သရင္ပင္သည္ ျပဳျပင္ေပးမႈမရွိပါက ႏွစ္ျခင္းသီးျခင္း၊ အသီးနည္းျခင္းမ်ား ျဖစ္တတ္ပါသည္။ ထိုသို႔ မျဖစ္ေစရန္ စိုက္ ခင္းတြင္ ေျမဆီလႊာ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေစရန္ ေဆာင္ရြက္ျခင္း၊ ေျမဆီလႊာ ေရတိုက္စားမႈ၊ ေလတိုက္စားမႈမွ ကာကြယ္ရန္ ေျမဆီလႊာ ဖံုးအုပ္သည့္ ပဲမ်ိဳးႏြယ္၀င္မ်ား စိုက္ပ်ိဳးထားျခင္း၊ ၄င္းအပင္မ်ား မ်ားလာပါက ျဖတ္ေတာက္ေပးျခင္း၊ သရက္ ပင္အား သဘာ၀ေျမၾသဇာ၊ ဓါတ္ေျမၾသဇာမ်ားေကၽြးျခင္း၊ လိုအပ္ပါက ေရးေပးသြင္းျခင္း မ်ား ေဆာင္ရြက္ရပါမည္။ ထို႔ျပင္ သရက္ ပန္းပြင့္မႈကို အားေပးေသာ ပိုတက္ဆီယမ္ႏိုက္ထရိတ္ (ယမ္းစိမ္း)  ၊ အသီးတင္ ေစေသာ ဟိုမုန္းမ်ား ပက္ဖ်န္းျခင္း၊ အနည္းလို အာဟာရမ်ား ပက္ဖ်န္းျခင္းမ်ားကိုလည္းေဆာင္ရြက္သြားရမည္ ျဖစ္ပါသည္။

( ဂ ) သီးထြက္ကာလ ရွည္ၾကာေစရန္ ေဆာင္ရြက္ျခင္း

သရက္သီးထြက္ရာသီ ရွည္ေစရန္ အတြက္ အခ်ိန္ေစာ၍ ပြင့္သီးျခင္း၊ အခ်ိန္ေနာက္က်၍ ပြင့္သီးျခင္းဆိုင္ရာ ေဆာင္ ရြက္ရမည့္ လုပ္ငန္း မ်ားကို တိတိက်က်သိရွိလာေစရန္ ေဒသအလိုက္ ေအာင္ျမင္သည္အထိ စမ္းသပ္ေဆာင္ရြက္ သြားရမည္ျဖစ္သည္။ သရက္သီးေပၚ ခ်ိန္ေစာေစျခင္း၊ ေနာက္က်ေစျခင္းမ်ား စမ္းသပ္ျခင္းအား ေဒသအလိုက္၊ မ်ိဳး အလိုက္ ေဆာင္၇ြက္လ်က္ရွိပါသည္။

( ဃ ) ရိတ္သိမ္းခ်ိန္ေနာက္ပိုင္း သတိျပဳ ေဆာင္ရြက္သင့္သည္မ်ားမွာ

ႏိုင္ငံတကာ ေစ်းကြက္သို႔ တင္ပို႔ေရာင္းခ်ႏိုင္ရန္ လည္းေကာင္း၊ သရက္ျခံေတာင္သူမ်ား၀င္ေငြ ပိုရရွိေစရန္လည္း ေကာင္း၊ အရည္အေသြး ေကာင္း သရက္သီးမ်ား အားခူးဆြတ္ၿပီး ခ်ိန္မွစ၍ ေနာက္ပိုင္းေဆာင္ရြက္ရမည့္ လုပ္ငန္းစဥ္ မ်ားျဖစ္ေသာ သရက္သီး ေရေဆးျခင္း၊ ေရေႏြးစိမ္ျခင္း၊ ေရေႏြးေငြ႔ျဖင့္ ပိုးသန္႔ျခင္းစသည္တို႔ကိုလည္း ေဆာင္ရြက္ ရဦးမည္ ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ျပင္ ထုတ္ပိုးစနစ္၊ သယ္ယူပို ႔ေဆာင္ ျခင္းစနစ္မ်ားကိုလည္း သတိျပဳေဆာင္ရြက္ရန္လိုပါမည္။ အမ်ိဳးအစားေကာင္းေသာ္လည္း ခူးဆြတ္စဥ္ ဒဏ္ရာ ရသြားေသာ အသီးမ်ား၊ အမွည့္လြန္သြားေသာ အသီးမ်ား၊ အနက္ စက္ပါ ေသာ အသီးမ်ားႏွင့္ အမွည့္စားအျဖစ္ ေရာင္းခ်ပါက တန္ဘိုးနည္းေသာ အသီးမ်ားကို တန္ဘိုးျမင့္ ကုန္ေခ်ာ အျဖစ္ ျပဳျပင္ ထုတ္လုပ္သည့္ လုပ္ငန္းမ်ားကုိလည္း မျဖစ္မေန ေဆာင္ရြက္သြားရမည္ျဖစ္ပါသည္။

Source – ျမန္မာ့စိုက္ပ်ိဳးေရးလုပ္ငန္း

The post အိတ္စြပ္မည့္ သရက္ပင္မ်ားကို ⁠ႀကိဳတင္⁠ျပဳ⁠ျပင္ထိမ္းသိမ္း⁠ေဆာင္ရြက္ရန္အခ်က္မ်ား appeared first on Myanmar Farmers' Portal.

ေျပာင္းဖူးအမပြင့္သို႔ ၀တ္မႈန္႔မ်ားမက်မီ သို႔မဟုတ္ အဖိုမႈန္႔မ်ားျဖင့္ မ်ိဳးမကူးစပ္မီ ၿမိတ္ဆာထြက္စအဆင့္တြင္ ရွိေသး ေသာ အမပန္းပြင့္ ရွိေသာ အဖူးကုိ ေျပာင္းဖူးႏု ( သို႔မဟုတ္ ) ဟင္းစားေျပာင္း (Baby Corn) ဟု ေခၚေ၀ၚၾကသည္။ ယင္းေျပာင္းဖူးႏုမ်ားကို တရုတ္၊ ထိုင္၀မ္၊ ဂ်ပန္ႏွင့္ ထိုင္းႏိုင္ငံတို႔ႏွင့္ ေတာင္အေမရိကတိုက္ရွိ ႏိုင္ငံအခ်ိဳ႕တြင္ လြန္ခဲ့ ေသာ ဆယ္စုႏွစ္မ်ားစြာကပင္ ဟင္းသီးဟင္းရြက္အျဖစ္ စားသံုး ၾကသည္။ ယခုအခါ ဖိလစ္ပိုင္၊ မေလးရွား၊ အင္ဒို နီးရွား၊ ကိုးရီးယား၊ ထိုင္းတို႔တြင္ အမ်ားအျပား စားသံုးလာၾက သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ လည္း  လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္စုႏွစ္ ေလာက္ကပင္ စတင္စားသံုးလာၾကရာ ယခုအခါ စားေသာက္ဆိုင္ႀကီးမ်ား၊ ဟိုတယ္မ်ားတြင္ အစိမ္း အေၾကာ္အျဖစ္ စားသံုးၾကသည္။

ကမာၻ႔ႏိုင္ငံမ်ားအနက္ ေျပာင္းဖူးႏုစိုက္ပ်ိဳးေသာ ႏိုင္ငံမ်ားမွာ ထိုင္းႏိုင္ငံ၊ ကြာတီမာလာ၊ ေတာင္အာဖရိက၊ ဇန္ဘီယာႏွင့္ ဇင္ဘာေဘြႏိုင္ငံ မ်ား ျဖစ္သည္။ အျခားႏိုင္ငံမ်ားတြင္လည္း ေျပာင္းဖူးႏုကို စက္မႈကုန္ၾကမ္း သီးႏွံအျဖစ္ တိုးတက္ ထုတ္လုပ္ၾကသျဖင့္ ေတာင္သုူမ်ားတြင္ ၾကားျဖတ္၀င္ေငြ ရရွိၾကသည္။ ေျပာင္းဖူးႏုကို ဟင္းသီးဟင္းရြက္အျဖစ္ စားသံုး သည့္အျပင္ စည္သြပ္ဘူး အစားအစာျပဳလုပ္ကာ ႏိုင္ငံျခား သို႔ တင္ပို႔ေရာင္းခ် ၾကသည္။ ထိုင္းႏိုင္ငံသည္ အမ်ားဆံုး စိုက္ပ်ိဳးထုတ္လုပ္ၿပီး ျပည္ပသို႔ စည္သြပ္ဘူးအျဖစ္ တင္ပို႔သည္။

ေျပာင္းဖူးႏုစည္သြပ္ဘူးကို တင္သြင္းေသာ ႏိုင္ငံမ်ားမွာ အဂၤလန္၊ ျပင္သစ္၊ ဆြစ္ဇာလန္၊ နယ္သာလန္၊ ဒိန္းမတ္၊ ေဆာ္ ဒီအာေရဘီးယား၊ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု၊ ကေနဒါ၊ ဂ်ပန္၊ ေဟာင္ေကာင္၊ စင္ကာပူ၊ နယူးဇီလန္၊ ၾသစေတးလ် ႏွင့္ မေလးရွားႏိုင္ငံတို႔ ျဖစ္သည္။

ေျပာင္းဖူးႏု စိုက္ပ်ိဳးနည္း

ေျမျပဳျပင္နည္းမွာ အေစ့ထုတ္ေျပာင္းႏွင့္ ဖူးစားေျပာင္း စိုက္ပ်ိုးနည္းမ်ားကဲ့သို႔ပင္ ထယ္ေရးနက္နက္ႏွင့္ ထြန္ေရးမႈန္႔ ညက္ေအာင္  ျပဳျပင္ ရသည္။ ေနာက္ဆံုးထြန္မေမႊမီ တစ္ဧကလွ်င္ ယူရီးယား(၁၈၆) ေပါင္၊ တီစူပါေဖာ့စဖိတ္ (၅၆) ေပါင္ႏွင့္ ျမဴရိတ္ေအာ့ဖ္ပိုတက္ရွ္ (၂၈) ေပါင္ တို႔ကို ညီညာျပန္႔ႏွံ႔စြာ က်ဲပက္ၿပီး ထြန္ေမႊကာ ၾကမ္းတံုးျဖင့္ ညွိေပး ရသည္။ ၎ေနာက္ လက္မ (၂၀) က်ယ္ေသာ စိုက္ေၾကာင္းမ်ားကို   ေလးကြက္ၾကား ဆြဲရသည္။ ထိုအခါ တစ္တန္း ႏွင့္တစ္တန္း (၂၀) လက္မ၊ တစ္က်င္းႏွင့္ တစ္က်င္း (၂၀) လက္မ ကြာေ၀းမည္   ျဖစ္သည္။ ၎ေနာက္ စိုက္ေၾကာင္း ႏွစ္ေၾကာင္းဆံုရာတြင္ ေျပာင္းဖူးေစ့ (၄-၅) ေစ့ထည့္ၿပီး ေျမဖံုးအုပ္ကာ ၾကမ္းတံုးျဖင့္ ဖံုးေပးရသည္။ မ်ိဳးေပါက္ေကာင္း မြန္ပါက (၃-၄) ေစ့ ထည့္လွ်င္ လံုေလာက္သည္။

ေျပာင္းဖူးႏု သို႔မဟုတ္ ဟင္းစားေျပာင္းစိုက္ပ်ိဳးရာတြင္ အသံုးျပဳရမည့္ေျပာင္းဖူးမ်ိဳးမ်ား

ေျပာင္းဖူးမ်ိဳးအုပ္စုမ်ားအနက္ ေကာ္ေပ်ာ့ေျပာင္း၊ ေျပာင္းေစး၊ သၾကားေျပာင္းႏွင့္ ေကာ္မာေျပာင္းဖူးမ်ားကို အသံုးျပဳ၍ ေျပာင္းဖူးႏု ထုတ္ လုပ္ရန္ စိုက္ပ်ိဳးႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ ၎မ်ိဳးမ်ားအနက္ သၾကားေျပာင္းသည္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ၿပီး ေကာ္ေပ်ာ့ႏွင့္ ေျပာင္းေစးတို႔မွာ ဒုတိယ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္သည္။ ၎မ်ိဳးမ်ားမရႏိုင္မွ ေကာ္မာေျပာင္းမ်ိဳး၊ ထိပ္ခြက္ ေျပာင္းမ်ိဳးတို႔ကို အသံုးျပဳႏိုင္သည္။

အပင္ေပါက္ၿပီးေနာက္ (၇-၁၅) ရက္ၾကာလွ်င္ တစ္က်င္းတြင္ သန္စြမ္းေကာင္းမြန္ေသာ အပင္(၃) ပင္ခ်န္ၿပီး က်န္အပင္ မ်ားကို ႏႈတ္ပစ္ရ ပါမည္။ ထိုအခါ တစ္ဧကတြင္ အပင္(၄၇၀၄၄) ပင္ ၀င္ဆန္႔မည္ ျဖစ္သည္။ ေပါင္းရွင္းျခင္း၊ ေျမဆြျခင္း တို႔ကို အပင္ခြဲသည့္ေန႔တြင္ ပင္   ျပဳလုပ္ရသည္။ အပင္ေပါက္ၿပီးေနာက္ (၄၅) ရက္ၾကာေသာအခါ အဖိုႏွံမ်ားကို ႏႈတ္ ပယ္ရသည္။ အသံုးျပဳေသာမ်ိဳး၏ သက္တမ္း ကို လိုက္၍ အဖိုႏွံႏႈတ္ပယ္ ရမည့္ရက္ကို ပံုေသမွတ္မထားသင့္ေပ။ သက္လ်င္မ်ိဳးျဖစ္လွ်င္ အပင္ေပါက္ၿပီး ေနာက္ ရက္(၄၀) အၾကာေလာက္ တြက္ အဖိုႏွံကို ႏႈတ္ေပးရမည္။ အေကာင္း ဆံုးမွာ အပင္ထိပ္ဖ်ားအရြက္ၾကားမွ အဖိုႏွံမ်ား ထြက္ျပဴစတြင္ ႏႈတ္ပယ္ပစ္လွ်င္ ပို၍ စိတ္ခ် ရ သည္။ ဤသို႔ အဖိုႏွံကို ေစာ၍ ႏႈတ္ပယ္ျခင္းျဖင့္ အမပြင့္ျဖစ္ေသာ ေျပာင္းဖူးနု ႀကီးထြားမႈကို ပို၍ လွ်င္ျမန္ေစသည္။ အဖိုႏွံ ႏႈတ္ၿပီးေနာက္ (၃) ရက္မွ (၅) ရက္ အၾကာအတြင္း ေျပာင္းဖူးႏု၏ အရွည္(၉) စင္တီမီတာ၊ အခ်င္း (၁.၀ မွ ၁.၅) စင္တီမီတာ၊ ေျပာင္းဖူး ထိပ္တြင္ ထြက္   ေသာ ၿမိတ္ဆာ(၃) စင္တီမီတာ ခန္႔ရွိလာေပမည္။ ထိုအဆင့္တြင္ ေျပာင္းဖူးႏုကို ခ်ိဳးယူႏိုင္သည္။ ေျပာင္းဖူးတစ္ပင္မွ အခြံျဖင့္ တစ္ဧက လွ်င္ ေျပာင္းဖူးႏု (၂) တန္ မွ (၂.၅) တန္ႏႈန္း ထြက္သည္။ ၎ကို အခြံလႊာ သည့္အခါ ေျပာင္းဖူးႏု(၁၅%) မွ (၁၈%) အထိ ထြက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ (၂) တန္ႏႈန္းျဖစ္လွွ်င္ တစ္ဧကမွ အခြံလႊာၿပီး ေျပာင္းဖူးႏု (၀.၃) တန္မွ (၀.၃၆၄) တန္ ထြက္သည္။ အခြံျဖင့္ (၂.၅၀) တန္ႏႈန္း ထြက္ပါက ေျပာင္းဖူးႏု (၀.၃၈) မွ (၀.၄၅) တန္ ထြက္သည္။ ႀကီးၾကပ္ကြပ္ကဲမႈ ေကာင္းပါက လုပ္ခ်ိန္ (၈) နာရီ အတြင္း အခြံအုပ္ေျပာင္းဖူးႏု (၂) တန္ရေအာင္ ခ်ိဳးယူႏိုင္သည္။

ေျပာင္းဖူးႏု တစ္ပိႆတြင္ (၁၉၆) ဖူးမွ (၂၄၅) ဖူးအထိ ပါ၀င္သည္။

စပါးစိုက္ပ်ိဳးေသာ ေတာင္သူမ်ားအား ပဲႏွင့္ ဆီထြက္ သီးႏွံ မစိုက္ပ်ိဳးႏိုင္ေသာ လယ္ေျမမ်ားတြင္ ေျပာင္းဖူးႏု စိုက္ပ်ိဳး ထုတ္လုပ္ေစသင့္သည္။

ဤသို႔ စိုက္ပ်ိဳးေစျခင္းျဖင့္ လယ္သမားတစ္ဦးသည္ (၄၅-၅၀) ရက္ အတြင္း ၾကားျဖတ္၀င္ေငြ ေျမာက္မ်ားစြာ ရႏိုင္ သည္။ စပါးအေျခခံေသာ သီးႏွံစိုက္ပ်ိဳးေရးစနစ္တြင္ စပါး-ေျပာင္းဖူးႏု သီးႏွံပံုစံတစ္ခုကို ထည့္သြင္းသင့္သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံရွိ စည္သြပ္ဘူးထုတ္လုပ္ေသာ စက္ရံုမ်ားႏွင့္ ဆက္သြယ္ညွိႏႈိုင္း စိုက္ပ်ိဳးလွ်င္ ေျပာင္း ဖူးႏု ေစ်းကြက္ကို ပိုမိုက်ယ္ျပန္႔ေပမည္။

Source  – စိုက္ပ်ိဳးေရးဦးစီးဌာန

The post ⁠ေ⁠ျပာင္းဖူး⁠ႏု ( သို႔မဟုတ္ ) ဟင္းစား⁠ေ⁠ျပာင္းစိုက္ပ်ိဳးနည္း appeared first on Myanmar Farmers' Portal.

ျမန္မာအမည္              – အုန္း

အဂၤလိပ္အမည္           -Cononut                                                                                                                                                                        ရုကၡေဗဒအမည္          – Cocos Nucifera

မ်ိဳးရင္း                         – Palmaceae

အမ်ိဳးအစား

သက္တမ္းကိုလိုက္၍ “အုန္းထရံ” ေခၚ အုန္းႀကီးမ်ိဳးႏွင့္ “၀က္မလြတ္” ေခၚ အုန္းအပုမ်ိဳးဟူ၍ ခြဲျခားထားပါသည္။ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္ေလာက္တြင္၊ သီဟိုဠ္အုန္းေကာ္မတီမွ ရုကၡေဗဒပါရဂူ ေဒါက္တာ လီယာနာေဂးက ေဖာ္ျပပါအုန္းႀကီးႏွင့္ အုန္းပု ကို မ်ိဳးစပ္လ်က္ (Kings Cononut) ေခၚ “ေတာ္၀င္အုန္း” ဟူ၍ တတိယ မ်ိဳးတစ္ခုကို သုေတသန ျပဳလုပ္ေဖာ္ ထုတ္ ေၾကာင္း သိရပါသည္။

စိုက္ပ်ိဳးသည့္ေဒသ

ေတာင္ေပၚေျမျပန္႔ မက်န္ေအာက္ခံေရျပင္ႏွင့္ နီးေသာ ေနရာတြင္ ေပါက္ေရာက္ၿပီး ျမန္မာျပည္တြင္း ျမစ္၀ကၽြန္း ေပၚႏွင့္ ကမ္းရိုးတမ္းတေလွ်ာက္တြင္ အေျမာက္အမ်ား စိုက္ပ်ိဳးျဖစ္ထြန္းသည့္အျပင္၊ အပူပိုင္းေဒသ ပခုကၠဴနယ္၊ က၀ၿမိဳ႕တြင္ ေအာက္ခံေရ နီးသျဖင့္ အုန္းေတာမ်ား ေပါက္ပြားျဖစ္ထြန္းလ်က္ရွိေၾကာင္း ျမင္ေတြ႕ရပါသည္။

ေရေျမရာသီဥတု

စာဆိုအရ ေတာင္ႏွင့္ ေျမာက္ လတၱီတြဒ္ (၂၂) ဒီဂရီအတြင္း ျဖစ္ထြန္းေၾကာင္း သိရပါသည္။ အနည္းဆံုး အပူခ်ိန္ (၂၇) ဒီဂရီ စင္တီဂရိတ္ရွိၿပီး၊ ေႏြး၍ စြတ္စိုေသာ ရာသီဥတုကို ႏွစ္သက္သည္။ ေအာက္ခံ ေရနီးေသာ (သို႔မဟုတ္) ေႏြ၌ ေရေပးသြင္းရန္လြယ္ကူေသာ ႏံုးေျမ၊ ႏံုးတင္ေျမႏုႏွင့္ သဲႏုန္းေျမမ်ားသည္ အုန္းပင္ စိုက္ပ်ိဳးရန္ သင့္ေလ်ာ္ေသာေျမမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ တႏွစ္လွ်င္ အနည္းဆံုး လက္မ (၃၀) ျဖင့္ လစဥ္ ညီညာစြာ ျဖန္႔ျဖန္႔ရြာသြန္းေသာ မိုးသည္ အုန္းအတြက္ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ပါသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံကဲ့သို႔ အနည္းဆံုး (၅) လ မိုးမရြာေသာ ေဒသမ်ိဳးတြင္ ေရသည္ အဓိကအက် ဆံုး ဟူ၍ ေျပာရပါမည္။

ေျမျပဳျပင္နည္း

အုန္းပင္အစိုက္မီ ႏို၀င္ဘာ – ဒီဇင္ဘာလမ်ားတြင္ အၿပီး ေတာခုတ္လ်က္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီႏွင့္ မတ္လတြင္ ကၽြမ္းေခြ မီးရႈိ႕ရ ပါမည္။ လြယ္လြယ္ငုတ္ႏုတ္ႏိုင္ေသာေျမေနရာ (သို႔မဟုတ္) ထြန္စက္၀င္ႏိုင္ေသာ ေျမျပန္႔ေနရာမ်ားတြင္ သၾကၤန္မိုးႏွင့္ အတူ ထယ္တစပ္ – ထြန္ (၂)စပ္ခန္႔ ထြန္ထယ္ေပးႏိုင္လွ်င္ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ မစိုက္မီ အနဲဆံုးတ လခန္႔ႀကိဳတင္၍ (၃၀’ x ၃၀’) အကြာအေ၀း၊ က်င္းမ်ားတူးထားရပါမည္။ တြင္းအတိုင္းအထြာမွာ (၃’ x ၃’) ႏွင့္ အနက္ (၃’) ျဖစ္ပါသည္။ အေပၚယံေျမလႊာ၊ ႏြားေခ်းေဆြး၊ သစ္ရြက္ေဆြးႏွင့္ ၿခံမီးရႈိ႕၍ ရေသာ ျပာမ်ားကိုတြင္းတြင္ ျပန္ဖို  ႔ ေပးရပါမည္။ အဓိကမွာ ေျမမ်က္ႏွာျပင္အေနအထားကို ဂရုစိုက္၍ ေႏြတြင္နီးရာေရရရွိေသာ ေနရာမွ လြယ္ကူ စြာေရ ေပးသြင္းစီးဆင္းႏိုင္ေရးအတြက္ ျပဳျပင္ထားရန္လိုပါသည္။ ေရတက္ေရက်ရွိေသာ ေနရာမ်ားတြင္ ေရတက္ခ်ိန္ ၿခံတြင္အေရာက္ ေရစီးဆင္းႏိုင္ေစရန္ ျပဳျပင္ထားရပါမည္။ သဲဆန္လြန္းေသာေနရာတြင္ သစ္ရြက္စိမ္း ေျမၾသဇာ မ်ားအျဖစ္  ၿခံစီးရိုးႏွင့္ လမ္းေဘးတေလွ်ာက္တြင္ ပဲမ်ိဳးမ်ား ျဖစ္ေသာ မဲဇလီ၊ သေဘာၤပိေတာက္၊ ေပါက္ပန္းျဖဴ ႏွင့္ ပိုကာပင္ စသည္တို႔ကို စိုက္ပ်ိဳးထားသင့္ပါသည္။

ပ်ိဳးေထာင္နည္း

ပဏာမ တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့သည့္ အတိုင္း အုန္းပင္သည္ ႏွစ္ရွည္ပင္ မ်ားတြင္ အသက္ရာေက်ာ္ ရွည္သည့္ အသက္ အႀကီးဆံုး အပင္မ်ိဳးျဖစ္ပါသည္။ အစေကာင္း၍ အေနွာင္းေသခ်ာေစရန္ မ်ိဳးေရြးခ်ယ္ ပ်ိဳးေထာင္ျခင္းသည္ အဓိကျဖစ္ ပါသည္။ ၀တ္ဆံကူး၍ မ်ိဳးေအာင္ရသည့္ အပင္မ်ိဳးျဖစ္သည့္အတြက္ လိုအပ္ေသာအဂၤါရပ္ႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ အမိပ်ိဳး ပင္ကို စနစ္တက် ေရြးခ်ယ္ရံုမက – ယင္းအပင္၏ ပတ္၀န္းက်င္တြင္လည္း အလားတူအဂါၤရပ္မ်ားရွိေသာ အပင္မ်ား ၀ိုင္းေနရန္လိုပါလိမ့္မည္။ ပထမအဆင့္အေနျဖင့္ တပင္ခ်င္းသာမက၊ အုပ္စုလိုက္ပါ မ်ိဳးေကာင္းေသာအပင္ကို ေရြးရပါ သည္။ (မ်ိဳးေကာင္းပင္ ဆိုရာ၌ ပင္စည္ေျဖာင့္တန္းလ်က္၊ အရင္းတုတ္ခိုင္ ျပန္႔ၾကယ္ေသာ အုန္းလက္မ်ားသည္ ထီးကဲ့ သို႔ ေ၀ဆာလ်က္ – အလက္ၾကားတိုင္းတြင္ အုန္းဖူးထြက္ေသာ ေစာေစာသီး၍ အသီးမ်ားမ်ားတင္ေသာ အပင္မိ်ဳး ျဖစ္ ပါသည္။  သက္တနး္ (၁၅) ႏွစ္ ေက်ာ္ေသာ အပင္မ်ိဳးမွသာ မ်ိဳးခံယူရပါသည္) အသီးသက္ တႏွစ္ေက်ာ္ေသာ (ဆိုလို သည္မွာ အုန္းဖူးကြဲသည့္ေန႔မွစ၍ တႏွစ္ေက်ာ္ေသာ) အုန္းသီးမ်ားကို အပင္ေပၚတက္၍ အခိုင္လိုက္ ခုတ္ခ်လ်က္၊ သာ သာႀကိဳးျဖင့္ ခ်ေပးရပါသည္။ ဒုတိယ အဆင့္ ယင္းအခိုင္မွ အေကာင္းဆံုး အုန္းသီးမ်ားကို တလံုးခ်င္း ေရြးရပါသည္။ (အုန္းသီး အရြယ္ေတာ္ကို အပင္ေပၚတက္၍ အခိုင္လိုက္ ခုတ္ခ်လ်က္ သာသာႀကိဳးျဖင့္ ခ်ေပးရပါသည္။ ဒုတိယအဆင့္ ယင္းအခိုင္မွ ယင္းအခိုင္မွ အေကာင္းဆံုးအုန္းသီးမ်ားကို တစ္လံုးခ်င္းေရြးရပါသည္။ (အုန္းသီး အရြယ္ေတာ္အခိုင္တြင္ အုန္းသီးမ်ားမ်ားဆန္႔ေအာင္ အရင္း၌ ေဒါင့္မ်ားရွိေသာ အုန္းသီး အုန္းဆံပါး၍ ၊ အုန္းမႈန္႔ႀကီးလ်က္၊ အုန္းသားထူေသာ အသီးမ်ိဳးကို ဆိုလိုပါသည္။

ေဘာင္ေဖာ္၍ အုန္းသီးကို အလ်ားလိုက္လွဲ၍ တလံုးႏွင့္ တလံုး (၉) လက္မ၊ တတန္း ႏွင့္ တတန္း တေတာင္ခန္႔ျခား၍ ပ်ိဳးေထာင္ရသည္။ ပ်ိဳးေဘာင္တြင္ သဲတ၀က္ခန္႔ ေရာေပးရပါသည္။ အုန္းလံုး၏ အေပၚလႊာကို (၁/၃) ခန္႔ ေဖာ္ထား၍ ေျမဖံု႔ထားရပါသည္။ ေႏြရာသီ၌ အမိုးပါးပါး ျပဳလုပ္ေပးရပါသည္။ စင္တင္ပင္  (ဗူး -ပဲလင္းေမြ) မ်ားကို ပ်ိဳးစင္တြင္ တင္ေပးျခင္းျဖင့္ ၀င္ေငြရႏိုင္သည္။ မိုးျပတ္ေသာ လမ်ားတြင္ ေန႔စဥ္ ေရေလာင္းေပးျခင္း၊ ေရနီးလွ်င္ ေဘာင္မ်ားၾကားတြင္ေရလႊတ္ေပးျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ရပါမည္။ အခ်ိဳဓာတ္ပါသျဖင့္ ပရြက္ဆိပ္ ႏွင့္ ျခေကာင္မ်ားကို ကာကြယ္ေပးရမည္။ မိုးရာသီတြင္ ေပါင္းျမက္ႏႈတ္ေပး၍ ေႏြတြင္ ေကာက္ရို၊ ျမက္ေျခာက္ပါးပါးအုပ္ေပးရသည္။ ေစာေစာ အစို႔ထြက္ေသာ အပင္သည္ ေစာေစာအသီးသီးတတ္သျဖင့္ ငုတ္စိုက္၍ အမွတ္အသား ျပဳလုပ္ထားသင့္ပါသည္။ ေျမခ်ၿပီး၍ (၃) လမွ(၄)လ အတြင္း အစို႔ထြက္မလာလွ်င္ မ်ိဳးေကာင္းဟု ေျပာရန္ မသင့္ပါ။

စိုက္ပ်ိဳးနည္း

တႏွစ္သားပ်ိဳးပင္သည္ ေျပာင္းစိုက္ရန္ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္သည္။ ပ်ိဳးသက္ (၆) လမွ (၂) ႏွစ္အတြင္း စိုက္ႏိုင္သည္။ မိုးဦးက်စ ဇြန္လႏွင့္ ဇူလိုင္ ပထမလ၀က္တြင္ ေျပာင္းစိုက္ႏိုင္သည္။ ေရအၿမဲတန္း၀ပ္သည့္ေနရာကို ေရာက္၍ အနိမ့္ ပိုင္းတြင္ ခံုဖို႔၍လည္းေကာင္း၊ ေျမျပန္႔တြင္၊ တြင္းနႈတ္ခမ္္းထိ ေျမဖို႔၍ ႏႈတ္ခမ္းတင္ စိုက္နည္းျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ ကုန္း တြင္း တြင္းတ၀က္ခန္႔ေျမဖို႔၍ အုန္းသီးကို ေျမျပင္ေအာက္ ႏွိမ့္ထားေသာ နည္းျဖင့္လည္းေကာင္း စိုက္ပ်ိဳးၾကသည္။

စိုက္မည့္ပ်ိဳးပင္သည္ အရင္္းတုတ္၍၊ သန္စြမ္းလွ်က္၊ အရြက္ဖားၿပီး သက္တန္းတႏွစ္ေက်ာ္ (၂) ႏွစ္ရွိ ပ်ိဳးပင္၏ အလင္း အရင္းမ်ား၌ အရြက္ကြဲစျပဳေနေသာ ပ်ိဳးပင္မ်ိဳးကို ေရြးရပါမည္။ အရင္းမွ ကိုင္ယူသယ္ေဆာင္စိုက္ပ်ိဳးရသည္။ အုန္းသီး (၁၀၀) ပ်ိဳးေထာင္ပါက ပ်ိဳးပင္ေကာင္းေကာင္း (၆၀) ခန္႔ သာ ေရြး၍ရပါမည္။

စိုက္ေသာအခါ က်င္း၏အလယ္တည့္တည့္၌ ပ်ိဳးပင္ကို ေျဖာင့္မတ္စြာထား၍ တြဲလ်က္ရွိေသာ မ်ိဳးအုန္းသီး၏ အေပၚလႊာကို (၁/၃) ပံုခန္႔ ေဖာ္၍ စိုက္ရပါသည္။ မစိုက္မီ အျမစ္မ်ားကို ဒါးျပတ္ျပတ္ျဖင့္ ကတံုးရိပ္ေပးရပါသည္။ အပင္ရွည္ပါက ငုတ္စိုက္၍ ခ်ည္ထားရမည္။

ေႏြတြင္ ေနကာ၊ ေလကာႏွင့္ အစိုဓာတ္ရေစၿပီး တဘက္မွ ၀င္ေငြရမည့္ ငွက္ေပ်ာပင္မ်ားႏွင့္ တြဲဘက္စိုက္သင့္ပါသည္။

ေျမၾသဇာေကၽြးနည္း

သဘာ၀ ေျမၾသဇာမ်ားျဖစ္ေသာ တိရစာၦန္ေခ်း၊ မီးဖိုစြန္႔ပစၥည္းမ်ားျဖစ္ေသာ သားငါးေဆးသည့္ ေရ၊ ငါးပိရိုး ႏွင့္ မီးဖို စြန္႔ပစ္ပစၥည္းမ်ားျဖစ္ေသာ သား၊ငါးေဆးသည့္ေရ၊ ငါးပိရိုးႏွင့္ မီးဖိုျပာမ်ားထည့္ေပးရသည္။ ေရေသာက္ျမစ္မရွိေသာ မ်ိဳးျဖစ္သည့္အျပင္ ပင္စည္ရွည္လြန္းသျဖင့္ ျပာဓာတ္ပါေသာ ပိုတက္ ေျမၾသဇာအထူးလိုအပ္သည္။ လက္ရွိဓာတ္ ပါ၀င္ႏႈန္းတို႔ျဖင့္ ပုလဲ၊ တီစူပါ ႏွင့္ ျမဴရိပ္ပိုတက္တို႔ကို (၅ း ၅ း ၉) အခ်ိဳးျဖင့္ ေရာစပ္လ်က္ (၂) ႏွစ္သားတြင္ (၁) ေပါင္၊ (၃) ႏွစ္သားတြင္ (၂) ေပါင္၊ (၄) ႏွစ္သားတြင္ (၃) ေပါင္၊ (၅) ႏွစ္သားတြင္ (၄)ေပါင္၊ (၆) ႏွစ္ႏွင့္ အထက္ (၅) ေပါင္ႏႈန္း ထည့္ရမည္။ (၅)ေပါင္ ႏႈန္းထက္ပိုပါက စီးပြားေရးမကိုက္ ျဖစ္တက္သည္။ အပင္ငယ္စဥ္ အပင္ရင္း၀ိုင္းထည့္၍ အပင္ႀကီးလာေသာအခါ အပင္ၾကား ေပါက္ျပား (သို႔) ထယ္ေၾကာင္းရာေပး၍ ထည့္ရမည္။ ဓာတ္ေျမၾသဇာကို အျမစ္ ေအာက္ဆင္းေစရန္ နက္နက္တူးထည့္ႏိုင္လွ်င္ ေကာင္းပါသည္။ အပူဓာတ္ပါရွိေသာ ေျမၾသဇာမ်ားျဖစ္သည့္ အတြက္ မိုးၿဖိဳင္ေသာရာသီတြင္ဇြန္လ ဒုတိယပတ္ႏွင့္ ဇူလိုင္လမ်ားအတြင္း ၿပီးေအာင္ ထည့္ေကၽြးရမည္။ သံလိုက္ဓာတ္ပါေသာ မင္းဂနီး၊ ေျမၾသဇာပါထည့္ရန္လိုအပ္ပါသည္။ ၿခံတြင္စမ္းသပ္ခ်က္အရ ဟိုင္ပါ ေျမၾသဇာသည္ အုန္းႏွင့္ သင့္ေလ်ာ္ ေၾကာင္းေတြ႕ရပါမည္။

မ်ိဳးပြားနည္း

ယခုေန႔ထိ အသီးမွ မ်ိဳးပြားနည္းတစ္ခုတည္း ကမာၻႏွင့္တ၀ွမ္း သံုးစြဲလ်က္ရွိေၾကာင္း ေတြ႔ရပါသည္။ မိ်ဳးေကာင္းရရန္ ၀က္ဆံကူးေပးေသာ မ်ိဳးပြားနည္းကို အုန္းအမ်ားအျပားစိုက္ေသာ အိႏၵိယ ႏွင့္ သီဟိုဠ္တို႔တြင္ ေဆာင္ရြက္ေပးၾက ေၾကာင္း သိရပါသည္။

တဧက အပင္ႏႈန္း

သာမန္အားျဖင့္ (၃၀’ x ၃၀’)စိုက္လွ်င္ တဧကပ်ိဳးပင္ (၄၈) ပင္လိုပါသည္။ (၂၅’ x ၂၅’) ေပဆိုပါက (၆၉) ေပရၿပီး ေျမၾသဇာ ထက္သန္ေသာ ေနရာတို႔တြင္ (၁၈’ x ၂၄’)ေပ စိုက္လွ်င္ တဧကအပင္ (၁၀၀) ရပါသည္။

ေရသြင္းနည္း

ေျမာင္းသြယ္၍ ပင္ေခ်ရင္း စိုင္းေပးေသာ ေရသြင္းနည္းသည္ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ပါသည္။ ၾကာရွည္အျဖစ္ စီးပြားေရး ဆန္ဆန္ စိုက္ရန္မွာ ေအာက္ခံေရနီးေသာ (သို႔မဟုတ္) ေရတက္ေ၇က်ရွိေသာ ျမစ္ေခ်ာင္း ကမ္းနဖူးတြင္ စိုက္သင့္ သည္။ အုန္း၏ အဓိက လိုအပ္ခ်က္မွာ ေႏြရာသီ ေရလံုေလာက္စြာေပးႏိုင္ေရးျဖစ္သည္။

အသံုး၀င္ပံု

တိရစာၦန္တြင္ တစ္ေကာင္လံုးအသံုးခ်ေသာ ႏြား ရွိသကဲ့သို႔ သစ္ပင္မ်ားတြင္ တပင္လံုး အသံုး၀င္ေသာ သစ္ပင္ကို ျပပါဆိုလွ်င္ “အုန္း” မွ တပါး တျခားမရွိပါ။ အက်ဥ္းခ်ံဳး၍ ေျပာရပါလွ်င္ အညြန္႔အဖူးကို ဘုရားတင္၍၊ အုန္းသီးႏုကို အေရေသာက္ႏွင့္ ဇြန္းခ်စ္-မရင့္တရင့္ ထန္းလ်က္ႏွင့္စား ျမန္မာမုန္႔ပဲသြားေရစာတြင္ အုန္းမပါလွ်င္မၿပီး အုန္းသီးႀကီး လာလွ်င္ ၾကြက္ၿမွီးမပ်က္ပြဲတင္ဆက္၊ စက္မႈအတြက္ဆိုလွ်င္ အုန္းသားေျခာက္၊ အုန္းဆီႏွင့္ အုန္းဆံ၊ အုန္းမႈတ္ ကိုေရခြက္၊ ဆံညွပ္ႏွင့္ ပုတီး၊ အုန္းမီးေသြးဆိုလွ်င္ အဆိပ္ေငြ႕ ကာကြယ္ရာမွာ မ်ားစြာ အသံုး၀င္ၿပီး အဆံုးစြန္ေျပာ ရလွ်င္ အုန္းျမစ္ကို ေရွးယခင္က စုတ္တံလုပ္၍ အသံုးျပဳေၾကာင္းသိရေပသည္။

Source – ျမန္မာ့စိုက္ပ်ိဳးေရးလုပ္ငန္း

The post အုန္းပင္ စိုက္ပ်ိဳးနည္း appeared first on Myanmar Farmers' Portal.

၁။ ေရေျမေဒသရာသီဥတုႏွင့္ ကိုက္ညီၿပီး အၾကမ္းခံသည့္ မ်ိဳးကို ေရြးခ်ယ္စိုက္ပ်ိဳးပါ။ (နတ္စိမ္းမ်ိဳး၊ ဘိုတဲမ်ိဳး၊ ယိုးဒယားအနီမ်ိဳး၊ အ၀ါမ်ိဳး)

၂။ အသီးအရြယ္အစားႀကီးၿပီး အခ်ိဳေလးျခင္း၊ အသားထူျခင္း၊ အသီးအေရာင္လွပျခင္းႏွင့္ အထြက္ႏႈန္း ေကာင္းမြန္ေသာ အပင္မ်ိဳးကို ေရြးခ်ယ္၍ ကိုင္းဆက္၊ အဖူးျမွဳပ္သည့္ ပ်ိဳးပင္မ်ားကို ေရြးခ်ယ္စိုက္ပ်ိဳးပါ။

၃။ ပင္ၾကား၊ တန္းၾကား (၁၈’×၂၄’) အကြာအေ၀းျဖင့္ တစ္ဧကလွ်င္ အပင္ (၁၀၀) ၀င္ဆန္႔ေအာင္ စိုက္ပ်ိဳးပါ။

၄။ စိုက္က်င္းအရြယ္ (၃’×၃’×၃’) တူးၿပီး အေပၚယံေျမလႊာႏွင့္ ေျမေဆြးေရာစပ္၍ က်င္းစာေကၽြးပါ။

၅။ အပင္ငယ္စဥ္တြင္ အရိပ္ျပဳလုပ္ျခင္းကို မျဖစ္မေနေဆာင္ရြက္ေပးပါ။

၆။ အပင္ေျခတြင္ ေပါင္းျမက္မ်ား၊ အျမဲကင္းရွင္းေနေစရန္ႏွင့္ ပင္ေျခတ၀ိုက္အစိုဓါတ္ထိန္းႏိုင္ရန္ အရြက္ေျခာက္ မ်ားျဖင့္ ေျမဖံုးေပးပါ။

၇။ေျမျပင္မွ အျမင့္ (၃.၅) ေပအထိ ပင္စည္တစ္ခုတည္းရွိေနေစရန္ႏွင့္ ကိုင္းမႀကီး (၃-၅) ကိုင္း ထားသည့္ စနစ္ျဖင့္ ျပဳျပင္ပံုသြင္း ေမြးျမဴပါ။

၈။ အပင္အတြင္းဘက္အလင္းေရာင္ေကာင္းစြာရရွိၿပီး၊ ေရာဂါက်ေရာက္မႈ သက္စာေစရန္ အလယ္ဖြင့္ပံုသြင္း နည္းစနစ္ (Open Center) ျဖင့္ ေမြးျမဴပံုသြင္းပါ။

၉။ မိုးျပတ္ေသာအခ်ိန္မွစ၍ ပင္ေျခတ၀ိုက္ေရ၀ပ္က်င္းမ်ား ျပဳလုပ္၍ (၁) ပတ္ (၁) ႀကိမ္ ေရသြင္းေပးပါ။

၁၀။ ေႏြရာသီေရလံုေလာက္စြာ မရႏိုင္ေသာ ေဒသမ်ိဳးတြင္ ေရ၀ပ္က်င္းအတြင္း ျမက္ေျခာက္မ်ား ၆ လက္မအထူခန္႔ ဖံုးအုပ္ေပးပါ။

၁၁။ ပန္းမပြင့္မီ (၁) လအလိုတြင္ လည္းေကာင္း၊ အသီးခူးၿပီးခ်ိန္ (၃) လၾကာေအာင္ ေရျဖတ္ျခင္းကိုလည္း ေကာင္း ေဆာင္ရြက္ပါ။

၁၂။ သဘာ၀ေျမၾသဇာႏွင့္ ဓါတ္ေျမၾသဇာကို ေကၽြးျခင္းကို သတ္မွတ္ႏႈန္းထားအတိုင္း အပင္သက္တမ္းအလိုက္ တိုးျမွင့္ေကၽြးပါ။

၁၃။ ပင္စည္ထိုးပိုး၊ သီးလံုးေဖာက္ပိုးမ်ား ကာကြယ္ရန္ လိုအပ္သလို ေဆးဖ်န္းေပးပါ။

၁၄။ အသီးလံုးေခ်ာရေစရန္ အဖူးျဖတ္ျခင္း၊ သီးကင္းေခၽြျခင္းကို ေဆာင္ရြက္ပါ။

၁၅။ အသီးရင့္မွည့္ခ်ိန္ အသီးခြံေရာင္လွပခ်ိန္တြင္ ဆြတ္ခူးပါ။

စိုက္ပ်ိဳးေရးနည္းပညာ

The post ⁠ၾကက္⁠ေမာက္သီး အရည္အ⁠ေသြး⁠ေကာင္းမြန္⁠ၿပီး အထြက္⁠ႏႈန္းတိုးတက္⁠ျမင့္မား⁠ေစသည့္အခ်က္မ်ား appeared first on Myanmar Farmers' Portal.

အပင္ငယ္စဥ္တြင္ ပရြတ္ဆိပ္၊ ျခ၊ ျဖဴ၊ ပူး၊ ၾကြက္တို႔ရန္မွ ကင္းေ၀းေအာင္ မိုးတြင္း ေရမ၀ပ္ဘဲ၊ ေႏြတြင္ ေရလံုေလာက္ ေအာင္ ျပဳစုေပးဘို႔ လိုပါသည္။

ႀကီးလာ၍ သီးသည့္ အရြယ္ေရာက္ေသာအခါ ၾကံ့ပိုး၊ ပင္စည္ထိုးပိုးေကာင္နီႏွင့္ ေနာက္ဆံုး အေၾကာက္ရဆံုး ျပပိုးမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ျပပိုး၏ သဘာ၀မွာ ပိုးေလာက္လန္းဘ၀တြင္ မီးခ်စ္ဆန္အရြယ္ တလက္မ ခန္႔ရွည္၍ ဖက္ဖူးေရာင္ႏွင့္ ေခါင္းမဲမဲျဖစ္ၿပီး အရြက္၏ အစိမ္းဖက္မ်ားကို ၀ါးစားလ်က္၊ အရြက္(၂) ခုရွက္ေအာင္ ပိုးခ်ည္ျဖင့္ သန္းထားၿပီး၊ အတြင္း ၌ပိုးအိမ္ဖြဲ႕၍ ပိုးတံုးလံုးဘ၀ေနပါသည္။ လိပ္ျပာမွ ငါးမူးေစ့အရြယ္၊ ၀ါစိမ္းေရာင္ရွိလ်က္ အုန္းရြက္မ်ားေပၚတြင္ဥ တစ္ ရာခန္႔ဥပါသည္။ ယင္းမွ ပိုးေကာင္းမ်ားေပါက္ပြား၍ အစိမ္းဖတ္က္ု ကိုက္စား ဖ်က္ဆီးၾကပါလွ်င္ အရြက္မ်ား ေျခာက္၍ မီးေလာင္ထားသကဲ့သို႔ ပ်က္စီးေစပါသည္။ ေဆးျဖန္းပါက ယင္းပိုးေကာင္ကို သိပ္ၿပီး ထိေရာက္မႈမရွိဘဲ၊ ၀တ္ဆံ ကူးေပးသည့္ ပိုးေကာင္မ်ားသာေသၿပီး သီးထြက္က်ဆင္းသည္ကိုေတြ႕ရပါသည္။ မိုးဦးေခါင္၍ေသာ္လည္းေကာင္း၊ မိုးေႏွာင္းေစာလွ်င္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ပိုးမ်ား က်ေရာက္တတ္သျဖင့္ အုန္းပင္မ်ားၾကားတြင္ မိုးဦး၊ မိုးေႏွာင္းတြင္ ထယ္ထိုး၊ ထြန္ယက္ေပးျခင္းျဖင့္ ပိုးက် သက္သာႏိုင္ေၾကာင္း ေတြ႔ရပါသည္။

မိုးရာသီတြင္ အပင္ရင္းတြင္ရွင္း၍ ေႏြ၌၊ အုန္းလက္ေျခာက္၊ အုန္းဆံ၊ မ်က္္ေျခာက္မ်ား အုပ္ေပး၍ ေရကို ဂရုတစိုက္ သြင္းေပးရပါသည္။ အုန္းလက္ၾကားတြင္ရွိေနေသာ အုန္းခိုင္ေျခာက္၊ အုန္းဖူးေျခာက္၊ အုန္းဖလက္မ်ားကို (၃)ႏွစ္ တႀကိ္မ္ခန္႔ ရွင္းေပးရန္ လိုအပ္ပါသည္။ အုန္းႀကီးမ်ိဳးသည္ (၇) ႏွစ္မွ (၁၀) ႏွစ္အတြင္း အသီးမသီး၍ အုန္းပုမ်ိဳးသည္ (၇) ႏွစ္မွ (၅) ႏွစ္အတြင္း သီးပါသည္။ ျဖိဳင္ျဖိဳင္ သီးလာေသာ အခါ တႏွစ္တပင္လွ်င္ ပ်မ္းမွ် အလံုး (၅၀) သီးပါသည္။

Source – ျမန္မာ့စိုက္ပ်ိဳးေရးလုပ္ငန္း

The post အုန္းပင္⁠ျပဳစုနည္း ⁠ႏွင့္ အုန္းတြင္က်⁠ေရာက္တတ္⁠ေသာ ပိုးမႊား⁠ေရာဂါမ်ား appeared first on Myanmar Farmers' Portal.

ေျပာင္းဖူးႏုကို အပင္ေပါက္ၿပီးေနာက္ (၇-၁၅) ရက္ၾကာလွ်င္ တစ္က်င္းတြင္ သန္စြမ္းေကာင္းမြန္ေသာ အပင္(၃) ပင္ခ်န္ၿပီး က်န္အပင္မ်ား ကို ႏႈတ္ပစ္ရပါမည္။

ထိုအခါ တစ္ဧကတြင္ အပင္(၄၇၀၄၄) ပင္ ၀င္ဆန္႔မည္ ျဖစ္သည္။

ေပါင္းရွင္းျခင္း၊ ေျမဆြျခင္း တို႔ကို အပင္ခြဲသည့္ေန႔တြင္ပင္   ျပဳလုပ္ရသည္။

အပင္ေပါက္ၿပီးေနာက္ (၄၅) ရက္ၾကာေသာအခါ အဖိုႏွံမ်ားကို ႏႈတ္ပယ္ရသည္။

အသံုးျပဳေသာမ်ိဳး၏ သက္တမ္း ကို လိုက္၍ အဖိုႏွံႏႈတ္ပယ္ ရမည့္ရက္ကို ပံုေသမွတ္မထားသင့္ပါ။

သက္လ်င္မ်ိဳးျဖစ္လွ်င္ အပင္ေပါက္ၿပီး ေနာက္ ရက္(၄၀) အၾကာေလာက္ တြက္ အဖိုႏွံကို ႏႈတ္ေပးရမည္။

အေကာင္းဆံုးမွာ အပင္ထိပ္ဖ်ားအရြက္ၾကားမွ အဖိုႏွံမ်ား ထြက္ျပဴစတြင္ ႏႈတ္ပယ္ပစ္လွ်င္ ပို၍ စိတ္ခ်ရ သည္။ ဤသို႔ အဖိုႏွံကို ေစာ၍ ႏႈတ္ပယ္ျခင္းျဖင့္ အမပြင့္ျဖစ္ေသာ ေျပာင္းဖူးနု ႀကီးထြားမႈကို ပို၍ လွ်င္ျမန္ေစသည္။

အဖိုႏွံ ႏႈတ္ၿပီးေနာက္ (၃) ရက္မွ (၅) ရက္ အၾကာအတြင္း ေျပာင္းဖူးႏု၏ အရွည္(၉) စင္တီမီတာ၊ အခ်င္း (၁.၀ မွ ၁.၅) စင္တီမီတာ၊ ေျပာင္းဖူး ထိပ္တြင္ ထြက္ေသာ ၿမိတ္ဆာ(၃) စင္တီမီတာ ခန္႔ရွိလာေပမည္။ ထိုအဆင့္တြင္ ေျပာင္းဖူးႏုကို ခ်ိဳးယူႏိုင္သည္။

ေျပာင္းဖူးႏု (Baby Corn) ကို အဖူးထိပ္ပိုင္းျပည့္ၿဖိဳးလာၿပီး၊ အေမြးမ်ားေျခာက္ကာ အညိဳေရာင္ေျပာင္းလာလွ်င္ ခ်ိဳးယူရသည္။

ဖက္ရြက္မ်ားကို လွန္ခ်လိုက္လွ်င္ အေစ့မ်ားျပည့္ၿဖိဳးေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ထို႔ေနာက္အေစ့မ်ားကို စမ္းၾကည့္လွ်င္  ႏို႔ရည္မ်ားႏွင့္ ျပည့္ေနေၾကာင္း ေတြ႕ရမည္ျဖစ္သည္။

ထိုအခ်ိန္သည္ အရသာ အခ်ိဳဆံုးအခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ခ်ိဳးလိုက္လွ်င္ အျဖဴေရာင္ႏို႔ရည္မ်ား ထြက္လာမည္ျဖစ္သည္။

ရိုးရိုးေျပာင္းခ်ိဳမ်ိဳးကုိ ခူးဆြတ္ၿပီးလွ်င္ အျမန္စားသံုးရန္ သို႔မဟုတ္ တာရွည္ခံေအာင္ အျမန္ျပဳလုပ္ရန္ လိုအပ္သည္။ အေၾကာင္းမွာ သၾကား မ်ားဓာတ္ပ်က္ၿပီး အခ်ိဳေပါ့သြားႏိုင္သည္။

အကယ္၍ ေပါက္ေပါက္ေျပာင္း (Pop-Corn) စိုက္ပ်ိဳးခဲ့လွ်င္ အဖူးေပၚမွ ဖက္ရြက္မ်ားေျခာက္ၿပီး အညိဳေရာင္သန္းလာမွ ဆြတ္ခူးရသည္။ သို႔ရာတြင္ ေပါက္ေပါက္ေဖာက္ရန္ အေနေတာ္ေသာ အစိုဓာတ္က်န္ရွိ မရွိ မသိႏိုင္ပါ။

ေျပာင္းဖူးတစ္ပင္မွ အခြံျဖင့္ တစ္ဧက လွ်င္ ေျပာင္းဖူးႏု (၂) တန္ မွ (၂.၅) တန္ႏႈန္း ထြက္သည္။ ၎ကို အခြံလႊာ သည့္အခါ ေျပာင္းဖူးႏု(၁၅%) မွ (၁၈%) အထိ ထြက္သည္။

ေျပာင္းဖူးကို အေအးခံျခင္း၊ စည္သြတ္ျခင္း၊ အခ်ဥ္တည္ျခင္း၊ အေျခာက္လွန္းျခင္း ျပဳလုပ္ႏိုင္သည္။

Source – စိုက္ပ်ိဳးေရးဦးစီးဌာန

The post ေျပာင္းဖူးႏု Baby Corn ကို ဘယ္လိုအခ်ိန္မွာ ဆြတ္ခူးရိတ္သိမ္းမလဲ။ appeared first on Myanmar Farmers' Portal.

ပဲပိုးတီပင္သည္ အေႏြးႀကိဳက္ႏွစ္ရွည္သီးႏွံျဖစ္ၿပီး၊ အပူခ်ိန္ – ၄၀ ံF မွ +၄၀ ံF အတြင္း အပင္ျဖစ္ထြန္းသည္။ ဥကို စားသံုးရၿပီး၊ အပင္အျမင့္ ၂ – ၈ ေပႏွင့္ အက်ယ္ ၁-၄  ေပရွိသည္။ ေဂ်ရုဆလင္ အာတီခ်ဳပ္ဟုဆိုရာ၌ေဂ်ရုဆလင္ၿမိဳ႕မွာ မူရင္းေဒသ မဟုတ္သကဲ့သို႔ အာတီခ်ဳပ္ (အရြက္ ထုပ္ဟင္းစားပင္ တစ္မ်ိဳး)ႏွင့္လည္း ဆက္ႏြယ္မႈမရွိေခ်။

မူရင္းေဒသမွာ ေျမာက္္အေမရိကတိုက္ျဖစ္ၿပီး ေနၾကာမ်ိဳးႏြယ္၀င္အပင္ျဖစ္သည္။ အပင္ျမင့္ၿပီး အကိုင္းျဖာလ်က္ ရာသီကုန္၌ ေနၾကာပန္းပြင့္ အေသးမ်ားပြင့္သည္။ ထိုမ်ိဳးသည္ သစ္ေစ့အနံ႔ရွိၿပီး၊ ခ်ိဳေသာအရသာႏွင့္ အဖုအထစ္မ်ားျဖစ္ေနေသာ ဥရွိေသာေၾကာင့္ လူသိမ်ားၾကသည္။ ထိုဥသည္ ေႏြရာသီတြင္ ျဖစ္ထြန္းၿပီး ေဆာင္းရာသီတြင္ ရိတ္သိမ္းရသည္။

ထိုဥမ်ားသည္ အစိမ္းအတိုင္းျဖစ္ေစ၊ ခ်က္ျပဳတ္ၿပီး ျဖစ္ေစ စားရသည္မွာ အရသာရွိသည္။ လက္သုပ္တြင္အစိမ္းအတိုင္း ပါးပါးလွီး၍ စားရာ၌အရသာေရာ ၾကြက္ဆတ္မႈပါ ကၽြဲေခါင္းသီးႏွင့္တူသည္။ ဥမ်ားကို ေရေငြ႔ႏွင့္ ေပါင္းျခင္း၊ ဆီပူထိုးျခင္း၊ အရည္ေသာက္ဟင္းႏွင့္ ေပါင္း၍ ခ်က္ေသာ ဟင္းတြင္ အာလူးကို သံုးသကဲ့သို႔ သံုးစြဲျခင္းျပဳလုပ္ႏိုင္သည္။ ပဲပိုးတီသည္ ဥမ်ားစြာဥသျဖင့္ တစ္ႀကိမ္ အပင္ျဖစ္ၿပီးလွ်င္ အပင္ပြားမ်ားလြန္းသျဖင့္ ေပါင္းပင္အျဖစ္ ေရာက္ရွိႏိုင္သည္။

မ်ိဳးမ်ား

ဖရန္႔ခ်မန္ေမာ့၀ႈိက္ (French Mammoth White) မ်ိဳးသည္ အေအးဒဏ္ခံႏိုင္ၿပီး ေပါင္၀က္ခန္႔ေလးေသာ အျဖဴေရာင္ဥ ရရွိေစသည္။ ဖ်ဴစီ ယာ (Fuseau) မ်ိဳးသည္ အသားေခ်ာၿပီး အနီေရာင္ အခြံရွိေသာာ ဥကိုေပးသည္။ ထိုဥသည္ မီးခိုးနံ႔ သင္းသည္။

စိုက္ပ်ိဳးျခင္း

ေနာက္ဆံုးေအးခဲမႈမတိုင္မီ ၂-၄ ပတ္ႀကိဳတင္ၿပီး၊ ပဲပိုးတီဥမ်ားကို စိုက္ပ်ိဳးရသည္။ ေဆာင္းရာသီ၌ ေႏြးေသာေဒသတြင္ ေဆာင္းဦးေပါက္၌ စိုက္ပ်ိဳးၿပီး၊ ေႏြဦးေပါက္တြင္ ရိတ္သိမ္းႏိုင္သည္။ ပဲပိုးတီသည္ ေျမမ်ိဳးမေရြး အပင္ျဖစ္ထြန္းႏိုင္သည္။ ဥတစ္လံုးလံုးကိုျဖစ္ေစ၊ အဖူး ၂ေနရာ အနည္းဆံုးပါေသာ ဥအပိုင္းကို ျဖစ္ေစ၊ ေျမတြင္ ၄ လက္မနက္ေအာင္ျမွဳပ္ၿပီး၊ ၁၈ လက္မျခား စိုက္ပ်ိဳးရသည္။

ေျမႀကီးကို ေရအစိုဓာတ္အၿမဲရွိေနရန္ ဥမ်ားအျမစ္စြဲသြားသည္အထိ လိုအပ္သည္။ အျမစ္စြဲသြားၿပီး အပင္သည္ ေရငတ္ဒဏ္ေရာ ေျမစို ေသာဒဏ္ပါ ခံႏိုင္သည္။ ဥတစ္လံုးမွ အပင္မ်ားစြာ ထြက္သည္။ အပင္သည္ အျမစ္သန္မာသည္။ အပင္မ်ား အျမစ္စြဲသြားသည္အထိ ရာသီအစမွစ၍ လက္ေပါင္းလိုက္ေပးရသည္။ အျမစ္စြဲၿပီးေသာအခါ အပင္အမ်ားအျပားထြက္၍ ေပါင္းျမက္ပင္အေပၚ အရိပ္က်မည္ ျဖစ္သည္။ ပထမ ႏွစ္တြင္ ပြင့္လာေသာ ပန္းပြင့္မ်ားကို ဖယ္ရွားေပးျခင္းျဖင့္ အပင္၏ အားသည္ ဥျဖစ္ထြန္းမႈအတြက္ အသံုးက်သည္။ ေျမႀကီးကို ၃ – ၅ လက္မအထူရွိ ေကာက္ရိုးႏွင့္ ဖံုးအုပ္ထားျခင္းျဖင့္ အစိုဓာတ္ ကို ထိန္းထားႏိုင္သည္။

ရိတ္သိမ္းျခင္း

ေျမႀကီးေအးၿပီး ေဆာင္း၀င္စအခ်ိန္တြင္ ၄ -၆ လက္မရွိ ဥမ်ားကို တူးေဖာ္ရသည္။ အခ်ိဳဆံုးအနံ႔ရရွိေစရန္ ေအးေသာရာသီတြင္း အရြက္မ်ား အညိဳေရာင္အသန္းမခ်င္း၊ ေျမႀကီး မေအးမခ်င္း မတူးေဖာ္ဘဲ ေစာင့္ဆိုင္းရသည္။ တစ္ပင္လံုးကို တူးေဖာ္ၿပီး အႀကီးဆံုးဥကို စားသံုးရသည္။ အျခားငယ္ေသာ ဥမ်ားကို ေျမတြင္ ခ်န္ထားျခင္းျဖင့္ ေနာက္ႏွစ္အတြက္ အပင္ ရရွိမည္ျဖစ္သည္။

ပိုးမႊားေရာဂါ

ပိုးမႊားျပႆနာ ပဲပိုးတီပင္တြင္ မရွိပါ။

Source – စိုက္ပ်ိဳးေရးဦးစီးဌာန

The post ပဲပိုးတီ စိုက္ပ်ိဳးနည္း appeared first on Myanmar Farmers' Portal.

အုန္းပင္၏ ပင္စည္မွ ညိဳပုပ္ပုပ္အေရာင္ရွိေသာ အရည္မ်ား ယုိက်လာသည္။

ပင္စည္ အကြဲၾကားမွ တျဖည္းျဖည္း ယိုဆင္းလာျခင္းျဖစ္သည္။၄င္းကုိ အုန္းပင္ေသြးယိုေရာဂါ ျဖစ္သည္ဟုေခၚသည္။

ေရာ ဂါျဖစ္တတ္သည့္ေနရာမ်ားေသာအားျဖင့္ အပင္ရင္းမွ အထက္ ေျခာက္ေပ သုိ႔မဟုတ္ ကုိးေပအျမင္႔အ တြင္း ျဖစ္တတ္သည္။ သစ္ေခါက္မွာ ေျခာက္ သြားလွ်င္ အေရာင္မည္းသြားသည္။ ေသြးယုိဆင္းသည့္ ေနရာမွ အေခါက္ကုိ ခြာၾကည့္လွ်င္ ေအာက္၌ပုပ္၍ အဝါေရာင္သမ္းေနသည္ကုိ ေတြ႔ရမည္ျဖစ္သည္။ ပင္စည္တစ္ခုလုံး မည္သည့္ေနရာမဆုိ ျဖစ္တတ္ေသာ္လည္း အရြက္ထြက္သည့္ ေနရာတြင္ မျဖစ္ တတ္ပါ။

ေသြးယုိေရာဂါကုိ ကုသရန္မွာ ေသြးယုိသည့္ေနရာကုိ ဓားႏွင့္ခြာ၍ ကတၱရာေစးသုတ္ေပးပါ။ မ ေဖာက္ထုံးႏွင့္ ဒုတၱာ ဆတူေရတြင္ေဖ်ာ္၍ ေရာထားေသာ ေဗာ္ဒုိေဆးရည္ ပက္ေပးပါ။

Source – စိုက္ပ်ိဳးနည္း ပေဒသာ

The post အုန္း ⁠ေသြးယုိ⁠ေရာဂါ က်⁠ေရာက္ပံု⁠ႏွင့္ ကာကြယ္⁠ႏွိမ္နင္းနည္းအ⁠ေ⁠ၾကာင္း appeared first on Myanmar Farmers' Portal.

အာလူးကို ၾသဂုတ္လမွ စက္တင္ဘာလအတြင္းတြင္လည္းေကာင္း ေဆာင္းအာလူးကို ဧၿပီ မွ ေမလအတြင္းတြင္လည္းေကာင္း တူးေဖာ္ၾကသည္။

စိုက္ၿပီး (၃) လခြဲခန္႔ၾကာလွ်င္ အာလူးပင္မ်ားေျခာက္ေသြ႕ႏႈန္း က်သြားပါသည္။ ထိုအခ်ိန္ တြင္ အာလူးတူးေဖာ္ရန္ အေကာင္းဆံုးအခ်ိန္ ျဖစ္ပါသည္။

အာလူးကို အခြံပါးပါးႏွင့္ (အာလူး) အသစ္လိုခ်င္လွ်င္ ပန္းပြင့္စခ်ိန္တြင္ တူးေဖာ္ရသည္။

သို႔ရာတြင္ တာရွည္သိုေလွာင္ရန္ျဖစ္ပါက အပင္ေသၿပီးမွ တူးေဖာ္လွ်င္ အာလူးရင့္ၿပီး အခြံခိုင္မာၿပီျဖစ္သည္။

ရာသီဥတုက ေႏြးၿပီး ေျခာက္ေသြ႕ေနလွ်င္ အပင္ေသၿပီး ေနာက္ အာလူးကို မတူးေဖာ္ေသးဘဲ ေျမတြင္ ၂ ပတ္ခန္႔ ရင့္က်က္ေအာင္ လုပ္ရသည္။

ေပါက္ျပားျဖင့္ေပါက္၍လည္းေကာင္း၊ အေၾကာင္းလိုက္ ထယ္ထိုး၍လည္းေကာင္း တူးေဖာ္ၿပီး လက္ျဖင့္ ေကာက္ယူရသည္။ တူးေဖာ္ခ်ိန္ေစာပါက ကိုင္တြယ္သယ္ယူရာတြင္ ပုပ္တတ္သည္။ ရင့္မွ တူးေဖာ္လွ်င္အထြက္ေကာင္း၍ အထားခံသည္။

ေျမမာလွ်င္ အာလူးဥေဖာ္ရာ တြင္ဥမ်ားကိုထိခိုက္ဒဏ္ရာမ်ား ရေစတတ္ပါသည္။ ေျမအေျခအေနႏွင့္ မ်ိးအေျခအေနေပၚမူတည္၍ အထြက္ႏႈန္းမွာ မ်ိဳးႏႈန္းပမာဏ၏ (၅ ဆ မွ ၁၀ ဆ) အထိ ထြက္ရွိႏိုင္သျဖင့္ အထြက္မွာ (၃၀၀၀ မွ ၇၀၀၀) ပိႆထိ ထြက္ရွိႏိုင္ပါသည္။

Source – စိုက္ပ်ိဳးေရးဦးစီးဌာန

The post အာလူးကို ဘယ္လိုအခ်ိန္မွာ တူး⁠ေဖာ္ရင္အ⁠ေကာင္းဆံုးလဲ။ appeared first on Myanmar Farmers' Portal.

စားသံုးေသာ ၾကာစြယ္သံုးမ်ိဳးရွိသည္။ ၄င္းတို႔မွာ (၁) ၾကာနီ၊ (၂) ၾကာျဖဴ ႏွင့္ (၃) ၾကာပန္းႏုတို႔ ျဖစ္ၾကသည္။ ၾကာနီတို႔သည္ အသီးသီး၍ ၾကာစြယ္ညံ့သည္။ ၾကာျဖဴႏွင့္ ၾကာပန္းႏုတို႔သည္ အသီးနည္း၍ ၾကာစြယ္ေကာင္းသည္။

ေျမအမ်ိဳးအစား

ၾကာတို႔သည္ ပူေႏြးေသာရာသီတြင္ ေအာ္ဂဲနစ္ပစၥည္း ရွိေသာ ႏြံမ်ားကို ႏွစ္သက္ၾကသည္။ အကယ္၍ ရႊံ႕ႏြံမ်ား အလြန္ေစကပ္လွ်င္ ႀကီးထြား မႈ မေကာင္းပါ။ ေျမမြလြန္းလွ်င္လည္း အေကြးအေကာက္မ်ားၿပီး ၾကာစြယ္တို႔မွာ တိုၾကသည္။ စိုက္ပ်ိဳးသည့္ အခ်ိန္သည္ ဧၿပီလလယ္တြင္ ျဖစ္၍ ဆြတ္ခူးေသာ အခ်ိန္သည္ စက္တင္ဘာလမွ မတ္လအထိ ျဖစ္သည္။

စိုက္ပ်ိဳးနည္း

မတ္လေလာက္တြင္ ေရနက္ေသာ လယ္ေျမမ်ားကို ေရြးခ်ယ္၍ ထြန္ယက္ၿပီးေနာက္ ရႊံ႕ႏြံသ႑န္ျဖစ္လာရန္ ေရသြင္းေပးၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ ႏြားေခ်းမ်ားကို ထည့္ရသည္။ ဧၿပီလေရာက္လွ်င္ လယ္ကန္သင္းမ်က္ႏွာျပင္ႏွင့္ အညီ ေရသြင္းၾကရသည္။

ထို႔ေနာက္ ၾကာစြယ္မ်ိဳးမ်ားကို ယူ၍ အဆစ္ႏွစ္ဆစ္လွ်င္ တစ္ျဖတ္ျဖတ္၍ လယ္ေျမမွ ရႊံ႕ႏႊံထဲတြင္ ျမွဳပ္ႏွံ စိုက္ပ်ိဳးၾကရသည္။ ေျမၾသဇာ ေကာင္းေသာ လယ္ေျမမ်ားတြင္ ေလးငါးေျခာက္ေပလွ်င္ တစ္ျဖတ္၊ ေျမၾသဇာညံ့ေသာ လယ္ေျမမ်ားတြင္ သံုးေလးေပလွ်င္ တစ္ျဖတ္ေျမ၌ ျမွဳပ္ၾကရသည္။ ၾကာစြယ္မ်ိဳးမ်ားကို ျမွဳပ္ႏွံရေသာ အနက္မွာ တစ္ေပႏွင့္ ႏွစ္လက္မခန္႔ရွိၾကသည္။

ၾကာစြယ္မ်ားကို စိုက္ပ်ိဳးၿပီးေသာအခါ ေရကို ထုတ္၍ တိမ္တိမ္ထားၾကရသည္။ ၾကာရြက္ ထြက္လာေတာ့မွ ေရကို တျဖည္းျဖည္း တစ္ ေပျမင့္လာသည္အထိ သြင္းေပးရသည္။

ေမလေရာက္မွ ႏြားေခ်း၊ ပဲဖတ္စေသာ ေျမၾသဇာဓာတ္မ်ားျဖင့္ ေျမၾသဇာျဖည့္ၾကရသည္။ သို႔ေသာ္ ႏိုက္ထရိုဂ်င္ပါေသာ ပဲဖတ္မ်ားကို မ်ားမ်ားမထည့္သင့္ပါ။

လယ္ကြက္အတြင္းမွ ေရမ်ားေလ်ာ့နည္းသြားေသာအခါ လယ္ကြက္မွ ျမက္မ်ားကို ရွင္းေပးရသည္။ ျမက္ရွင္းခ်ိန္တြင္အပင္ႏွင့္ အျမစ္မ်ားကို ထြားက်ိဳင္းလာရန္ သမန္းတက္ရန္ျပဳလုပ္ေပူၾကရသည္။ ျမက္မ်ား ရွင္းလင္းၿပီး လယ္ကြင္းအတြင္းသို႔ ေရသြင္းၾကရသည္။

ခူးယူျခင္း

ၾကာစြယ္ခူးေသာစနစ္ႏွစ္မ်ိဳးရွိသည္။ ၄င္းတို႔မွာ (၁) ၾကာစြယ္ တစ္ခုလံုးကို တူးယူ၍ ၾကာမ်ိဳးကို ေနာက္မွ ခ်ျခင္း၊ (၂) ၾကာစြယ္မ်ားကို ေျခာက္ေပ ခုႏွစ္ေပခန္႔တူးၿပီးလွ်င္ ၾကာစြယ္တစ္ေပခန္႔ ႏွစ္ေပခန္႔ကို မ်ိဳးအတြက္ ခန္ထားျခင္း တို႔ျဖစ္ၾကသည္။

Source – စိုက္ပ်ိဳးနည္းပေဒသာ

The post ၾကာစြယ္ စိုက္ပ်ိဳးနည္း appeared first on Myanmar Farmers' Portal.

အဇိုလာသည္ သဘာ၀ေျမၾသဇာထဲတြင္ တစ္ခုအပါအ၀င္ျဖစ္ေသာ ေရေမွာ္(Aquatic term) တစ္မ်ိဳးျဖစ္ပါသည္။ ဂရိဘာသာအရ (agro) ဆိုသည္မွာ ေျခာက္ေသြ႕ျခင္းဟုအဓိပၸါယ္ရျပီး (Ollyo) ဆိုသည္မွာ ေသေၾကပ်က္စီးျခင္းဟု အဓိပၸါယ္ရေသာ စာလံုးႏွစ္လံုးအား   ေပါင္း စပ္ျပီး (Azolla) ဟုအမည္ရသည္။

ေရေျခာက္လွ်င္ (သို႔) အပူခ်ိန္မ်ားလွ်င္ ေသေၾကပ်တ္စီးတတ္သည့္ ေရေမွာ္ပင္တမ်ိဳးျဖစ္သည္။

ေရေက်ာက္ခက္သည္ သစ္စိမ္းေျမၾသဇာအျဖစ္အသံုးျပဳနိုင္ေသာ ေရေမွာ္ပင္မ်ားျဖစ္ျပီး စပါးခင္းတြင္စပါးနွင့္တျပိဳင္တည္း စိုက္ပ်ိဳးပြားမ်ား နိုင္ျပီး ယင္းအပင္ငယ္မ်ားအတြင္း၌ သဘာ၀အေလ်ာက္ရွိေသာ Anabaema  azollae ေခၚစိမ္းျပာေရညွိမ်ားသည္ ေလထဲမွနိုက္ထရိုဂ်င္ ဓါတ္ကိုဖမ္းယူျပီး သဟဇီ၀ျပဳလုပ္၍ ေနၾကသည္။ ေရေက်ာက္ခက္သည္ သာမာန္အားျဖင့္ အစိမ္းေရာင္ရွိျပီး ပံုသ႑မွာၾတိဂံပံု ရွိတတ္ပါ သည္။ ေရေပၚတြင္ အခ်ပ္လိုက္ေပါေလာေပါက္ျပီး အျမစ္မွာေရထဲသို႔ တြဲက်ေနသည္။

အရြယ္မွာ (၀.၂၅ မွ ၀.၅) လက္မခန္႔ထိ ရွိတတ္ပါသည္။ ျမန္မာနိုင္ငံတြင္ ေတြ႕ရွိရေသာမ်ိဳးစိတ္မွာ Azolla pinnata မ်ိဳးစိတ္ျဖစ္ပါသည္။   ေနရာအမ်ားအျပားတြင္ ေတြ႕ရေသာ္လည္း ေအးျမေသာေဒသတြင္ ပိုမိုပြားမ်ားနိုင္ၾကပါသည္။ ေရထိအပူခ်ိန္ (၃၀)ဒီဂရီစင္တီဂရိတ္ အထက္တြင္ အစိမ္းေရာင္မွအနီေရာင္သို ႔ေျပာင္းလာတတ္ျပီး ပြားမ်ားမႈႏႈန္းက်ဆင္းတတ္ပါသည္။ ေရ၏အပူခ်ိန္ (၂၃)ဒီဂရီစင္တီဂရိတ္ တြင္ ပြားမ်ားမႈ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ပါသည္။ ေရေက်ာက္ခက္ပြားမ်ားရန္နွင့္ နိုက္ထရိုဂ်င္ဖမ္းခ်ဳပ္ရန္ အဓိကလိုအပ္ေသာ အဟာရဓါတ္မွာ   ေဖာ့စဖိတ္ဓါတ္ျဖစ္ပါသည္။ ပြားမ်ားရာေနရာတြင္ ေဖာ့စဖိတ္ခ်ိဳ႕တဲ့ပါက အစိမ္းေရာင္မွ အနီေရာင္သို ႔ေျပာင္းသြားတတ္ပါသည္။

ေရေက်ာက္ခက္သည္ ေလထဲမွ နိုက္ထရိုဂ်င္ဓါတ္ကို ဖမ္းခ်ဳပ္နိုင္သျဖင့္ ေရေက်ာက္ခက္အစိုတြင္ နိုက္ထရိုဂ်င္ (၀.၂) ရာခိုင္နႈန္းခန္႔ ပါ၀င္ပါသည္။ ၄င္းအျပင္ ေရေက်ာက္ခက္တြင္ သစ္ေဆြးဓါတ္ (၄၈) ရာခိုင္နႈန္း ပါ၀င္ပါသည္။ေရေက်ာက္ခက္အစို (၁)တန္အား ေျမျမွဳပ္   ေပးပါက အနည္းဆံုးနိုက္ထရိုဂ်င္ (၄)ေပါင္ရရွိနိုင္ပါသည္။

ေရေက်ာက္ခက္သည္ ၾကိဳက္နွစ္သက္ေသာ အပူခ်ိန္၊ အလင္းေရာင္ႏွင့္ အာဟာရဓါတ္မ်ားရရွိပါက (၇)ရက္တပါတ္အတြင္း (၂)ဆပြား မ်ားနိုင္ပါသည္။ တစ္ဧကလွ်င္ ေရေက်ာက္ခက္(၂)တန္ႏႈန္း ထည့္ေပးပါက (၂)ပါတ္အတြင္း အစိုအေလးခ်ိန္ (၈)တန္အထိ ရရွိေစျပီး   ႏိုက္ထရိုဂ်င္ (၁၆)ေပါင္ (သို႔) ယူရီးယား (၃၅)ေပါင္နွင့္ ညီမွ်ေသာႏိုက္ထရိုဂ်င္ဓာတ္အျပင္ သစ္ေဆြးဓါတ္လည္း ရရွိေစပါသည္။   ေရေက်ာက္ခက္ကို စပါးစိုက္ပ်ိဳးေရးတြင္ အသံုးျပဳျခင္းေၾကာင့္ ဖိလစ္ပိုင္နိုင္ငံတြင္ (၁၂)ရာခိုင္နႈန္း၊ ဗီယက္နမ္နိုင္ငံတြင္ (၁၄)ရာခိုင္ႏႈန္း၊ တရုတ္နိုင္ငံတြင္ (၁၈)ရာခိုင္ႏႈန္း အထြက္တိုးေစေၾကာင္း ေလ့လာသိရွိရပါသည္။ျမန္မာနိုင္ငံတြင္လည္း ၁၉၇၉ခုႏွစ္မွ ၁၉၈၆ခုႏွစ္ စမ္းသပ္ခဲ့ေသာ သုေတသနမ်ားအရ ေက်ာက္ခက္(၂)တန္ႏႈန္းအထိ တိုးေစေၾကာင္း ေတြ႕ရွိရပါသည္

–လယ္ကြက္မ်ားတြင္ ေမြးျမဴျခင္း

• တစ္ဧကလွ်င္ ေရေက်ာက္ခက္အစို(၂)တန္ႏႈန္း ထည့္ေပးနိုင္ရန္အတြက္ စတင္ေမြးျမဴရန္ (၀.၃)ဧက အရြယ္လယ္ကြက္လိုပါသည္။
• (၀.၃) ဧက အရြယ္လယ္ကြက္အားပထမ (၃၀)ေပပတ္လည္ အရြယ္ ၀ါးလံုးျဖင့္ကန္႔၍အကြက္ျပဳလုပ္ပါ။
• ေရ (၆)လက္မအထိ ေရသြင္းေပးပါ။ (ေရေပါတြင္ ၀ါးလံုမ်ားေပါေလာေပၚလာျပီး ၃၀ေပ×၃၀ေပ အရြယ္ ေရေက်ာက္ခက္ေမြးရန္ အကြက္ငယ္ရရွိမည္။)
• တစ္ဧကလွ်င္ တီစူပါ (၁၀)ေပါင္ႏႈန္းထည့္ေပးပါ။
• (၉) စတုရန္းေပအက်ယ္ရွိလွ်င္ ေရေက်ာက္ခက္ (၁)ေပါင္ႏႈန္းထည့္ေမြးပါ။

(၃၀ေပ×၃၀.၈ေပ)အရြယ္အကြက္အတြက္ ေရေက်ာက္ခက္အစို (၁၀၀)ေပါင္ႏႈန္း ထည့္ေမြးပါ။

• တစ္ပါတ္အၾကာတြင္ ေရေက်ာက္လတ္ (၂၀၀)ေပါင္ ရရွိနိုင္သည္။
• ထို႔ေၾကာင့္ ေနာက္ထပ္(၃၀ေပ×၃၀ေပ)အရြယ္ ၀ါးလံုးျဖင့္အကန္႔ထပ္လုပ္ပါ။
• မူလ (၃၀ေပ×၃၀ေပ) အကြက္တြင္ ေရေက်ာက္ခက္ (၁၀၀)ေပါင္ခ်ိန္ထားျပီး ေနာက္ထပ္လုပ္ေသာ(၃၀ေပ×၃၀ေပ) အကြက္တြင္ ပြားလာေသာေရေက်ာက္ခက္ (၂၀၀) ေပါင္ထဲမွာ တစ္၀တ္(၁၀၀)ေပါင္ခြဲထည့္ျပီးပြားေပးပါ။

• ေနာက္တစ္ပါတ္အၾကာတြင္ (၃၀ေပ×၃၀ေပ) (၂)ကန္စလံုးမွ တစ္ကန္လွ်င္ (၂၀၀)ေပါင္စီ ျဖစ္လာမည္။
• ထို႔ေနာက္ (၃၀ေပ×၃၀ေပ) တစ္ကန္စီမွ တစ္ကန္လွ်င္ (၁၀၀)ေပါင္စီခြဲယူလွ်င္ ေရေက်ာက္ခက္ (၂၀၀)ေပါင္ ထပ္ပြားရန္ရရွိျပီး ယင္း(၂၀၀)ေပါင္ ပြားရန္အတြက္ ( ၆၀ေပ×၃၀ေပ) အရြယ္၀ါးလံုးအကန္႔ ထပ္လုပ္ၿပီး ထည့္သြင္းပြားယူပါ။
• ဤသို႔အားျဖင့္ တတိယအပါတ္အတြင္ (၆၀×၆၀) အရြယ္ ထပ္မံ၍ပြားယူပါ။
• ေရေက်ာက္ခက္အစို (၁၀၀) ေပါင္မွ စတင္ပြားၿပီး (၅) ပတ္ခန္႔ၾကာလွ်င္ ေရေက်ာက္ခက္အစို (၂) တန္ အနည္းဆံုးရရွိႏိုင္ၿပီး တစ္ဧကတြင္ ထည့္သြင္းအသံုးျပဳရန္ လံုေလာက္ေသာ ပမာဏ ရရွိေစပါသည္။

မ်ိဳးပြားျခင္း

• ေရကန္ငယ္ျဖင့္ စတင္ပြားမ်ားျခင္း
• ၂၀ ေပပတ္လည္အရြယ္ ေရကန္၊လယ္ကြက္၊ ေရေျမာင္းတို႔တြင္ ေရ(၆)လက္မအထိေရျဖည့္ပါ။
• တီစူပါေျမၾသဇာ တစ္ဧက(၁၀)ေပါင္ႏႈန္း ကန္အတြင္းၾကဲထည့္ေပးပါ။
• စုေဆာင္းရရွိေသာ ေရေက်ာက္ခက္အား (၉)စတုရန္းေပလွ်င္ ေရေက်ာက္ခက္အစို (၁)ေပါင္ႏႈန္းျဖင့္ ေရေပၚသို႔ ၾကဲထည့္ေပးပါ။ (ဥပမာ-၂၀ ေပပတ္လည္ေရကန္တြင္ စတင္ေမြးပါက ေရေက်ာက္ခက္အစို (၄၄)ေပါင္ ထည့္ေမြးပါ။)

• ေရ၏အပူခ်ိန္ (၃၀)ဒီဂရီစင္တီဂရိတ္ထက္မေက်ာ္ပါက တစ္ပါတ္အတြင္းနွစ္ဆပြားလာမည္ျဖစ္ပါသည္။ (၈၀-၁၀၀ေပါင္ထိ ရလာမည္ ျဖစ္ပါသည္။)

• ေရေက်ာက္ခက္ အေရာင္နီလာပါက တီစူပါတစ္ဧက (၁၀)ေပါင္ႏႈန္းၾကဲထည့္ေပးပါ။

အသံုးျပဳနည္း

• ေရေက်ာက္ခက္အသံုးျပဳမည့္ စပါးခင္းတြင္ ေျမခံအျဖစ္ တီစူပါ ထည့္သြင္းထားပါက ထပ္မံထည့္ရန္ မလိုပါ။ ေျမခံတြင္ တီစူပါ မထည့္ရေသးပါက တီစူပါ တစ္ဓက (၁၀) ေပါင္ႏႈန္းအား ေရေက်ာက္ခက္ ပြားမ်ားစဥ္ ကာလအတြင္ တစ္ပါတ္တစ္ႀကိမ္ ၾကဲထည့္ေပးပါ။
• စပါးစိုက္မည့္အကြက္အား ေျမမျပင္မီေရသြင္း၍ ႀကိဳင္ေမြးျမဴထားႏိုင္သည္။ (သို႔မဟုတ္) စပါးစိုက္ၿပီး အပင္လွန္ခ်ိန္တြင္ေရေက်ာက္ခက္ အစိုတစ္ဧက (၂) တန္ႏႈန္း ၾကဲခ်ေပးပါ။
• စပါးခင္းအား ေရအနည္းဆံုး (၃) လက္မခန္႔ ရွိေနေစရန္ ထိမ္းထားေပးပါ။
• တစ္ကြက္လံုး ေရေက်ာက္ခက္ပြားမ်ား ျပည့္လာပါက ေရထုတ္ၿပီး ၾကားလိုက္ကိရိယာျဖင့္ ေရေက်ာက္ ခက္မ်ားအား ေျမျမွဳပ္၍ ေပးပါ။
• ၃-၅ ရက္ခန္႔ ပုပ္ေအာင္ထားၿပီး ေရျပန္သြင္းပါ။
• အကြက္အတြင္း က်န္ရွိေနေသာ ေရေက်ာက္ခက္မ်ားမွ ေရျပန္သြင္းေပးေသာအခါ ျပန္ပြားလာပါမည္။ အကြက္ျပည့္လာတိုင္း ေရထုတ္ၿပီး ၾကားလိုက္ကိရိယာျဖင့္ သမန္းႏႈိးေျမျမွဳပ္၍ ေပးပါ။ သက္တမ္းအတြင္း (၃) ႀကိမ္အထိ ေျမျမွဳပ္၍ ေပးပါ။
• အတန္းလိုက္ စိုက္စနစ္အတြက္သာ အသံုးျပဳရန္ အဆင္ေျပၿပီး ၾကဲပက္စိုက္စနစ္အတြက္ ေျမတြင္းျမွဳပ္ေပးရန္ ခက္ခဲသျဖင့္ အသံုးမျပဳသင့္ပါ။

Source by – လယ္/ဆည္

The post အဇိုလာ⁠ေခၚ ⁠ေရ⁠ေက်ာက္ခက္ဇီ၀⁠ေ⁠ျမ⁠ၾသဇာကို လယ္ကြက္မ်ားတြင္ ⁠ေမြး⁠ျမဴနည္း⁠ႏွင့္ အသံုး⁠ျပဳနည္း appeared first on Myanmar Farmers' Portal.

ပန္း၀တ္မႈန္ကူးအင္းဆက္မ်ား

Beneficial Insects Pollinators

နဂ်ီယင္ေကာင္၊ လိပ္ျပာဖလံအႏြယ္၀င္ပိုးမ်ားသည္ ပဲစင္းငံု ပန္းပြင့္မွ ပန္း၀တ္ရည္ႏွင့္ ပန္း၀တ္မံႈတို႔ကို စားသံုးၾကသည္။  ၄င္းတို႔၏ ခႏၶာ ကိုယ္ေပၚတြင္ ပန္း၀တ္မံႈမ်ားကိုသယ္ေဆာင္ၾကၿပီး အျခားအပင္မ်ားသို႔ ကူးေျပာင္းစားေသာက္ကာ ၀တ္မႈန္ကူးေပးၾကသည္။

အဓိက၀တ္မႈန္ကူးေသာ ပိုးတို႔သည္  အစုအေ၀းႏွင့္ေနေသာ ပ်ားမ်ား  (Apis spp) ႏွင့္ တစ္ေကာင္တည္းေနေသာ ပ်ားမ်ား (Megachile spp) တို႔ျဖစ္ၾကသည္။ ကုလားပဲတြင္ ၀တ္မႈန္ကူးေသာ ပ်ားနဂ်ီမ်ား လာေရာက္မႈနည္းေသာေၾကာင့္ ပင္တည္း ၀တ္မႈန္ကူးျခင္းသာ မ်ား   ေပသည္။

သဘာ၀ရန္သူပိုးမ်ား

Natural Enemies

အင္းဆက္ပိုးမ်ားႏွင့္ ေက်းငွက္တိရစာၦန္တို႔သည္ ပဲစင္းငံုႏွင့္ ကုလားပဲဖ်က္ပိုးမ်ားအတြက္ သဘာ၀ရန္သူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။

၄င္းတို႔သည္ သီးႏွံဖ်က္ပိုးမ်ားကို လိုက္လံစားေသာက္ပါက သားရဲေကာင္မ်ား (Predators) ဟုေခၚသည္။ အင္းဆက္ပိုးတို႔၏   ေလာက္   ေကာင္မ်ားသည္ သီးနွံဖ်က္ပိုးအတြင္း၌ စားေသာက္ႀကီးျပင္းလာပါက ကပ္ပါးပိုးမ်ား (Parasites) ေခၚသည္။ အင္းဆက္ပိုးတို႔သည္ သီးႏွံဖ်က္ပိုးကို သတ္ျဖတ္ပစ္ပါက ကပ္ပါးပိုးအုပ္စုမ်ား (Parasitoids) ဟုေခၚသည္။

ယင္းတို႔၏ အေၾကာင္းကို ေရးသားထားေသာ စာေပအေထာက္အထား နည္းပါးသျဖင့္ အားလံုးကို ကိုယ္စားျပဳႏိုင္ေသာ သဘာ၀ရန္သူ မ်ား ကိုသာ ေဖာ္ျပထားသည္။ ဘက္စံုပိုးမႊားကာကြယ္ေရးတြင္ ေဆာင္ရြက္ေနသူမ်ား၊ တိုးခ်ဲ႔ပညာေပးေရး ၀န္ထမ္းမ်ားသည္ သီးႏွံဖ်က္ ပိုးႏွင့္ သဘာ၀ရန္သူပိုးမ်ားကို ခြဲျခားသိရန္ အထူးလိုအပ္ပါသည္။

သားရဲေကာင္မ်ား

Predators

သားရဲေကာင္မ်ားသည္ ပဲစင္းငံုပင္ကို ဖ်က္ဆီးေသာ သီးနွံဖ်က္ပိုးကို သတ္ျဖတ္စားေသာက္ၾကသည္။ သားရဲေကာင္ အင္းဆက္ပိုးမ်ိဳး   ေပါင္း  (၂၀)ေက်ာ္သည္ သီးလံုးေဖာက္ပိုးေကာင္တို႔ကို  လိုက္လံသတ္ျဖတ္စားေသာက္ၾကသည္။ ၄င္းအျပင္ ပင့္ကူမ်ား၊ ပုတ္သင္ညိဳ မ်ားႏွင့္ ငွက္မ်ားသည္ ကုလားပဲ သီးလံုးေဖာက္ပိုး  ေလာက္ေကာင္ကို လိုက္လံသတ္ျဖတ္ စားေသာက္ၾကသည္။

စိုက္ပ်ိဳးေရးဦးစီးဌာန

The post ေတာင္သူ႔ အက်ိဳးျပဳပိုးမ်ားအေၾကာင္း သိေကာင္းစရာ appeared first on Myanmar Farmers' Portal.

ျမန္မာအမည္                – မက္မန္း

အဂၤလိပ္အမည္           – Damson Plum

ရုကၡေဗဒအမည္          – Prunus communis

မ်ိဳးရင္းအမည္             – Rosaceae

မူရင္းေဒသ

ဥေရာပ၊ တရုတ္၊ ဂ်ပန္ တို႔ျဖစ္သည္။

မ်ိဳး

မက္မန္းမ်ိဳးကို သီးစားမ်ိဳးႏွင့္ ဆားရည္စိမ္မ်ိဳးဟူ၍ အၾကမ္းဖ်င္းအားျဖင့္ ခြဲျခားႏိုင္ပါသည္။ သီးစားမ်ိဳးတြင္ ကြတ္ခိုင္မက္မန္းမ်ိဳး (Santarosa) သည္ အညိဳေရာင္ရွိ၍ အလံုးႀကီးၿပီး အေစ့ေသး၍ လတ္တတ္ဆတ္ဆတ္ စားသံုးႏိုင္ပါသည္။

ဆားရည္စိမ္မ်ိဳးတြင္ မက္မန္းအညိဳမ်ိဳး၊ မက္မန္း အနီမ်ိဳး၊ မက္မန္းအ၀ါမ်ိဳး၊ ဟူ၍ ခြဲျခားထားပါသည္။ ဆားရည္စိမ္မ်ိဳးမွ မက္မန္း၀ိုင္၊ မက္မန္းဆားရည္စိမ္၊ မက္မန္းေတာ္ဖီ စသည္မ်ားျပဳလုပ္ႏိုင္ပါသည္။

စိုက္ပ်ိဳးသည့္ေဒသ

ေနေရာင္ျခည္ ေကာင္းမြန္လံုေလာက္စြာရရွိၿပီး ေလျပင္းတိုက္ခတ္မႈ၊ ဆီးႏွင္းက်ေရာက္မႈနည္းပါးသည့္ ေနရာျဖစ္သည့္ ေနရာျဖစ္သင့္ သည္။ ေတာင္ကုန္းေျမျမင့္ျဖစ္လွ်င္ (၁၀%) အေစာင္းထက္ မမ်ားေသာ ေနရာျဖစ္သင့္သည္။ ျမန္္မာႏိုင္ငံတြင္ ကြတ္ခိုင္၊ ကေလာ၊ ျပင္ဦး လြင္ ႏွင့္ ခ်င္းျပည္နယ္မ်ားတြင္ စိုက္ပ်ိဳးပါသည္။

ရာသီဥတုအေျခအေန

ေဆာင္းရာသီ ၄၀ ဒီဂရီဖာရင္ဟိုက္အထိႏွင့္ ေႏြရာသီတြင္ ၉၀ ဒီဂရီဖာရင္ဟိုက္တြင္ ျဖစ္ထြန္းသည္။ မိုးေရခ်ိန္ ၃၀ -၆၀ လက္မအတြင္း စိုက္ပ်ိဳးျဖစ္ထြန္း ေကာင္းမြန္ပါသည္။

ပင္လယ္ေရမ်က္ႏွာျပင္အထက္ ေပ (၃၅၀၀) အထက္ ေကာင္းမြန္စြာ စိုက္ပ်ိဳးျဖစ္ထြန္းပါသည္။

ေျမအမ်ိဳးအစား

ေရစီး၀င္မႈေကာင္းမြန္ေသာ ေျမျဖစ္၍ (၄.၅ -၅) ေပ အနက္ထိ ေျမက်စ္ (Hardpan Compacted Layer) မျဖစ္သင့္ပါ။ ႏွစ္ရွည္ပင္မ်ား အတြက္ ေရထိန္းသိမ္းႏုိင္ေသာ ေျမသားေကာင္းျဖစ္သင့္ပါသည္။ ေျမအခ်ဥ္ အငန္ဓာတ္ အေနျဖင့္ PH – ၄.၅ – ၆.၅ အတြင္း ႏွစ္သက္ သည္။

စိုက္ပ်ိဳးနည္းစနစ္မ်ား

ဥေရာပ မ်ိဳးမ်ားအား (၂) ႏွစ္သား အဖူးျမွဳပ္ပင္ကိုလည္းေကာင္း၊ ဂ်ပန္မ်ိဳးမ်ားအား (၁) နွစ္သားအဖူးျမွဳပ္အပင္ကို လည္းေကာင္း စိုက္ပ်ိဳး နိုင္သည္။ ေဆာင္ရာသီ အေအးဒဏ္လြတ္ေအာင္ ေရွာင္စိုက္ပ်ိဳးရန္ ျဖစ္ပါသည္။ စိုက္ပ်ိဳးရာတြင္ (၂၀ x ၂၀) ေပႏွင့္ (၂၄ x ၂၄ ) ေပ စိုက္ပ်ိဳးၾကသည္ကို ေတြ႔ရသည္။

ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ျခင္း

စိုက္ပ်ိဳးခ်ိန္တြင္ (၁) ႏွစ္သား အဖူးျမွဳပ္ပင္သို႔မဟုတ္ (၂) ႏွစ္သား အဖူးျမွဳပ္ပင္ စိုက္လွ်င္ အျမစ္ကို လိုသေလာက္ထားကာ ထပ္ျဖတ္ေပးၿပီး ပင္မ ပထမေဘးကိုင္း (၃) ကိုင္းကို ေရြးခ်ယ္ပါ။ ၄င္းကိုင္းမ်ားကို (၂၀)လက္မထက္ မပိုေစဘဲ ျဖတ္ပါ။ အသီးမသီးမီ ကာလတြင္ အပင္ပံု သြင္းပါသည္။ ကိုင္းဖ်ားကိုသာ ေဆာင္ရြက္ေပးရမည္။ ေလ၀င္ ေလထြက္ေကာင္းရံု၊ ေနေရာင္ျခည္ေကာင္းရံုသာ ေဆာင္ရြက္ပါ။

အသီးသီးမႈ အေလ့အထ

(၂) ႏွစ္သားႏွင့္ ၄င္းထက္အကိုင္းမ်ားမွ အပြင့္ အသီးသီးသည္။ ကိုင္း၏ အဖ်ားပိုင္းတြင္ သီးေလ့ရွိသည္။ (၆) ေပရွည္ကိုင္းတြင္ ထိပ္ဖ်ား (၂) ေပ၊ (၃)ေပတြင္ အသီးမ်ား သီးေလ့ရွိသည္။ သန္စြမ္းေသာ အပြင့္မ်ားမွ အသီးသီးေလ့ရွိၿပီး ၄င္းပြင့္္ဖူးမ်ားရွိေသာ ကိုင္းမ်ားသည္ တိုေတာင္း ၿပီး တုတ္ခိုင္ေလ့ရွိေသာ ကိုင္းမ်ားျဖစ္သည္။ အသီးမ်ားမွ အသီးကိုင္း၏ထိပ္ဖ်ား၊ ပါးလႊာေသာ အေခါက္အသားရွိေသာ ေနရာမ်ားတြင္ သီးေလ့ရွိပါသည္။

ဓာတ္ေျမၾသဇာေကၽြးျခင္း

အပင္၏ အဓိကလိုအပ္ေသာ ဓာတ္ေျမၾသဇာမွာ ယူရီးယား၊ တီစူပါ၊ ပိုတက္ရွ္(NPK) ျဖစ္ေသာ္လည္း ယူရီးယား ႏွင့္ ပိုတက္ရွ္မ်ားမွာ ပို၍ အေရးႀကီးသည္။

အပင္တစ္ပင္အတြက္ ယူရီးယား N (၁.၇၅ – ၃) ေပါင္ အထိ ေကၽြးရန္ႏွင့္ ပိုတက္ရွ္ K (၂.၂၅) ေပါင္ ေကၽြးျခင္းျဖင့္ အထြက္ႏႈန္းကို ပံုမွန္ ရရွိေစႏိုင္ပါသည္။ အရြက္ထဲရွိ N (၂.၁%) ႏွင့္ (၂%) သည္ အသီးထြက္ အေကာင္းဆံုး အေျခအေနရရွိမႈကို ျဖစ္ေပၚေစပါသည္။

ေရေပးသြင္းျခင္း

အသီးတင္မႈ သီးထြက္မႈေပၚမူတည္ၿပီး ေရလိုအပ္မႈ အနည္းအမ်ားရွိပါသည္။ အသီးမ်ားမ်ားတင္လွ်င္ ေရမ်ားမ်ား လိုအပ္မည္ ျဖစ္ပါသည္။ အသီးမ်ားကို ေျခြေပးၿပီး လိုအပ္သေလာက္သာ ခ်န္ထားျခင္းျဖင့္ ေရလိုအပ္မႈ ေလ်ာ့နည္းေစႏိုင္ပါသည္။

အပင္ႀကီးထြား၍ အထြက္ႏႈန္းေကာင္းသည့္အျပင္ အသီးႀကီးႀကီး သီးႏိုင္သည္။ အသီးေကာင္းစြာ မႀကီးရင့္မီ ေရေလ်ာ့ျခင္း၊ ျဖတ္ျခင္း ျဖစ္ခဲ့လွ်င္ အသီးတင္မႈ ေလ်ာ့နည္း က်ဆင္းသြားသည္။

အသီးညွက္ေျခြျခင္း

မက္မန္းမ်ိဳးအမ်ားစု အသီးညွက္ေခၽြရန္ မလိုအပ္လွေခ်။ သို႔ေသာ္ အသီးမ်ားစြာ သီးတတ္ေသာ ဂ်ပန္မ်ိဳးမ်ားကိုမူ သီးညွပ္ေျခြျခင္း ေဆာင္ ရြက္လ်က္ရွိပါသည္။ အပင္သက္တမ္းၾကာရွည္စြာ သီးႏိုင္ရန္ ႏွင့္ အသီးပံုမွန္အရြယ္အစား ေကာင္းမြန္ရန္ ေျခြေလ့ရွိသည္။ ဓာတု ေဆး မ်ားျဖင့္လည္း ေျခြခ်ေလ့ရွိသည္။

ပိုးမႊားေရာဂါမ်ား

ပိုးမႊားအေနျဖင့္ က်ိဳင္းမ်ား၊ ေဘာင္ဖတ္မ်ား က်ေရာက္တတ္သည္။ ေရာဂါမ်ား အေနျဖင့္ ဗိုင္းရပ္စ္ ေရာဂါမ်ားေၾကာင့္ အပင္ပုျခင္း၊ မႈိမ်ား ေၾကာင့္ အသီးႏွင့္ ပင္စည္တြင္ ခ်ိဳင့္ျခင္း၊ ပုပ္ျခင္းမ်ား ျဖစ္တတ္ပါသည္။

ခူဆြတ္ျခင္း ႏွင့္ အထြက္

ဧၿပီလမွ ေန၍ ဇူလိုင္၊ ၾသဂုတ္လအထိ အသီးခူးႏိုင္ပါသည္။ (၂) ႀကိမ္မွ (၃) ႀကိမ္အထိ ခူးဆြတ္ရပါသည္။ အသီးထြက္ရွိမႈအေနျဖင့္ (၀.၇၅ မွ ၁.၅) တင္းအထိ ထြက္ရွိပါသည္။

Source – စိုက္ပ်ိဳေရးဦးစီးဌာန

The post မက္မန္းပင္ စိုက္ပ်ိဳးနည္းစနစ္ appeared first on Myanmar Farmers' Portal.

ခရမ္းခ်ဥ္သီးအတြက္ အသီးတင္ခ်ိန္မွ ရင္မွည္႔ခ်ိန္အထိ သင့္ေတာ္မယ့္ အဆင့္မွာ  ခူးဆြတ္ရန္ လိုအပ္ပါတယ္။

ခရမ္းခ်ဥ္သီးအစိမ္းေရာင္ မွ အစိမ္းေဖ်ာ့ ထိုမွတဆင့္ အျဖဴေရာင္မ်ားလာခ်ိန္တြင္ ခူးဆြတ္ပါက အေ၀းေစ်းကြက္သို႔ တင္ပို႔နိုင္ၿပီး ၊ လမ္းခရီး တြင္ အပ်က္အစီး အဆံုးအရံႈး သက္သာမည္ ျဖစ္ပါသည္။

ေဒသ၀န္းက်င္ေစ်းတြင္ သာပို႔ေဆာင္ေရာင္းခ်မည္ဆိုပါက ခရမ္းခ်ဥ္သီး ကို အေရာင္နီလာၿပီး အသားမာေနစဥ္ ခူးဆြတ္ရသည္။ အမွည့္ လြန္ၿပီး အသားေပ်ာ့သြားပါက အခ်ဥ္ဓာတ္ေလ်ာ့က်သြားႏိုင္သည္။

မ်ိဳးေစ့ထုတ္ရန္အတြက္မူ အပင္ေပၚတြင္ ေကာင္းစြာရင့္မွည့္သည္အထိ ထားရန္ လိုအပ္ပါသည္။

စနစ္တက်စိုက္ပ်ိဳးပါက ကုန္းေျမတြင္ အထြက္ႏႈန္း (၅၀၀၀-၈၀၀၀) ပိႆာ/တစ္ဧက ထြက္ႏိုင္ၿပီး အင္းေလေဒသတြင္ တစ္ဧက လွ်င္ ပိႆာခ်ိန္(၁၀၀၀၀) ထြက္ရွိႏိုင္ပါသည္။

အစိမ္းေရာင္တြင္ ပန္းေရာင္အစင္းမ်ားရွိေနေသာ အသီးသည္ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲတြင္ တျဖည္းျဖည္း မွည့္လာမည္ျဖစ္သည္။ ထိုခရမ္းခ်ဥ္သီးကို ျမန္ျမန္မွည့္ေစလိုပါက စကၠဴအိတ္တြင္ ပန္းသီးႏွင့္ ေရာ၍ ထားရသည္။

Source – စိုက္ပ်ိဳးေရးဦးစီးဌာန

The post ခရမ္းခ်ဥ္သီးကို ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဆြတ္ခူးရင္အ⁠ေကာင္းဆံုးလဲ။ appeared first on Myanmar Farmers' Portal.

အဆိပ္သင့္ျခင္းကို ကုသျခင္းထက္ ကာကြယ္ျခင္းမွာ ပိုမိုလြယ္ကူသည့္အတြက္ ပိုးသတ္ေဆးမ်ားကို စြန္းထင္းေပက်ံျခင္းႏွင့္ မ်ိဳခ်မိျခင္း မျဖစ္ေပၚေစရန္ သတ္မွတ္ထားသည့္ စည္းကမ္းမ်ားအတိုင္း အထူးသတိျပဳ၍ ကိုင္တြယ္ရမည္ျဖစ္ပါသည္။

ပိုးသတ္ေဆးမ်ား လူခႏၶာကိုယ္သို႔ေပက်ံျခငး္၊ မ်ိဳခ်မိျခင္းတို႔ကို ကုသရာတြင္ လွ်င္ျမန္မႈမွာ လြန္စြာအေရးႀကီးလွေပသည္။ သို႔ျဖစ္ပါ၍ ျဖစ္လွ်င္ျဖစ္ျခင္း ဆရာ၀န္ (သို႔မဟုတ္) တတ္ကၽြမ္းေသာ က်မ္းမာေရး၀န္ထမ္းမ်ားထံ ပိုးသတ္ေဆးဘူးႏွင့္တကြ ခ်က္ခ်င္းသြားေရာက္ပါ။ ေဆးကုသမႈ ခံယူပါ။

(က) ပိုးသတ္ေဆး ဓာတ္ေပါင္းအုပ္စုမ်ား

ပိုးသတ္ေဆးသံုးစြဲသူမ်ား၊ က်မ္းမာေရး ၀န္ထမ္းမ်ားႏွင့္ သူနာျပဳတပ္ဖြဲ႔၀င္မ်ားအေနျဖင့္ ပိုးသတ္ေဆး ဓာတ္ေပါင္းအုပ္စုမ်ားကို အၾကမ္းဖ်င္း နားလည္ထားရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဓါတ္ေပါင္းအုပ္စုအလိုက္ အေရးေပၚကုထံုးမ်ားအနည္းႏွင့္ အမ်ားမတူညီၾက၍ ျဖစ္ပါသည္။

(၁) ေအာ္ဂင္ႏိုကလိုရင္း ဓါတ္ေပါင္းမ်ား (Oganochlorines)

e.g          – ဒီတီ၊ ေအာ္ဒရင္း၊ အင္ဒိုစာလဖမ္။

(၂) ေအာ္ဂင္ႏိုကလိုရင္း ဓါတ္ေပါင္းမ်ား (Oganochlorines)

e.g          – ဒိုင္ယာဇီႏြန္၊ ဆူမီသိုင္ယြန္၊ အယ္ဆန္၊ ဘီလီယန္၊ ဒိုင္မီခရြန္၊ မာလာသီယြန္။

(၃) ကာဘာမိတ္ ဓါတ္ေပါင္းမ်ား (Carbamates)

e.g          – စီဗင္၊ ဖ်ဴရဒန္

(၄) ပါရီသရိြဳက္ ဓါတ္ေပါင္းမ်ား (Carbamates)

e.g          – ဆူမီဆီဒင္၊ ဒီဆစ္၊ ဆင္းဘြတ္ရ္။

(၅) အသက္ရႈလမ္းေၾကာင္းမွတဆင့္ အဆိပ္သင့္ေစသည့္ ဓါတ္ေပါင္းမ်ား (Fumigants)

e.g          – မီသိုင္းဘရုမိုဒ္ (Methyl Bromide)၊ ေဖာ့စဖင္း (Phosphine)

(မဂၢနီဆီယမ္ေဖာ့စဖိုဒ္၊ အလူမီနီယမ္ေဖာ့စဖိုဒ္၊ ဇင့္ေဖာ့စဖိုဒ္)

(ခ) လူႏွင့္ သက္ရွိမ်ားသို႔ အဆိပ္သင့္ေစႏိုင္သည့္ လမ္းေၾကာင္းမ်ား

ကာကြယ္ျခင္းသည္ ကုသျခင္းထက္ ထိေရာက္မႈရွိသည္ဟူေသာ ေဆာင္ပုဒ္အတိုင္း မိမိကိုယ္ခႏၶာအတြင္းသို႔ အဆိပ္၀င္ေရာက္မည့္ လမ္းေၾကာင္း ၀င္ေပါက္မ်ားကို သိရွိနားလည္ထားျခင္းျဖင့္ ႀကိဳတင္ကာကြယ္မႈကို ထိေရာက္စြာျပဳလုပ္ႏိုင္မည္ ျဖစ္ပါသည္။ ခႏၶာကိုယ္ထဲသို႔ ပိုးသတ္ေဆး ၀င္ေရာက္ႏိုင္သည့္ လမ္းေၾကာင္း (၄)ခုရွိပါသည္။

(၁) ပါးစပ္မွ ၀င္ေရာက္ျခင္း

ကိုယ္ခႏၶာအတြင္း တတိယအမ်ားဆံုး ၀င္ေရာက္ႏိုင္သည့္ လမ္းေၾကာင္းျဖစ္ပါသည္။ လုပ္ငန္းခြင္အတြင္းတြင္ ပိုးသတ္ေဆးကိုင္တြယ္ အသံုးျပဳေနစဥ္ အစာစားျခင္း၊ ေရေသာက္ျခင္း၊ ေဆးလိပ္ေသာက္ျခင္းေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ပိုးသတ္ေဆးထည့္ေသာခြက္ျဖင့္ ေသာက္စားျခင္းေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ပိုးသတ္ေဆးအား အစား အစာထည့္သည့္ ပုလင္း၊ ခြက္မ်ားအတြင္း ထည့္ထားသျဖင့္ မွားယြင္းေသာက္ျခင္းျဖင့္ လည္းေကာင္း ပါးစပ္မွ အခ်ိန္မေရြး ၀င္ေရာက္ႏိုင္ပါသည္။

(၂) အသက္ရႈလမ္းေၾကာင္းမွ ၀င္ေရာက္ျခင္း

ကိုယ္ခႏၶာအတြင္း အမ်ားဆံုး၀င္ေရာက္ႏုိင္သည့္ လမ္းေၾကာင္းျဖစ္ပါသည္။ ပိုးသတ္ေဆးဖ်န္းေနရာ (သို႔မဟုတ္)  ပိုးသတ္ေဆးဂိုေဒါင္အတြင္း အလုပ္လုပ္ေနစဥ္ အေငြ႔၊ အမႈန္မ်ားကိုရွဴမိျခင္းျဖင့္ ၀င္ေရာက္ႏိုင္ပါသည္။ သို႔ျဖစ္ပါ၍ လုပ္ငန္းေဆာင္ရြက္ေနစဥ္ ႏွာေခါင္းပိတ္ကို အစဥ္အျမဲ ၀တ္ဆင္ပါ။

(၃) အေရျပားမွ တစ္ဆင့္၀င္ေရာက္ျခင္း

ေဆးဖ်န္းေနစဥ္ႏွင့္ ကိုင္တြယ္ေနစဥ္ ေဆးႏွင့္ထိေတြ႔ျခင္းျဖင့္ အေရျပားမွ တစ္ဆင့္ ၀င္ေရာက္ႏိုင္သည္။ ခႏၶာကိုယ္အတြင္း ဒုတိယအမ်ားဆံုးျဖစ္သည္။ ပူအိုက္ေသာ အေျခအေနမ်ိဳး အေရျပားပူေႏြးေနသည့္ အခါ လူ႔ခႏၶာကိုယ္၏ ေခၽြးေပါက္မ်ားက်ယ္ေနသျဖင့္ ပိုမို၀င္ေရာက္ရန္လြယ္ကူသည္။ သို႔ျဖစ္ပါ၍ ပိုးသတ္ေဆးကို အပူခ်ိန္ ျမင့္မားေသာအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ ကိုင္တြယ္အသံုးမျပဳသင့္ပါ။  မိမိအေရျပားအားလံုးနီးပါး ဖံုးအုပ္ေသာ အ၀တ္အစားကို ၀တ္ဆင္ျခင္းျဖင့္ ကာကြယ္ပါ။

(၄) ဒဏ္ရာ၊ ဒဏ္နာမ်ားမွ တဆင့္ ၀င္ေရာက္ျခင္း

၀င္ေရာက္မႈအားအနည္းျဖစ္ၿပီး အျဖစ္မမ်ားလွပါ။ ဤလမ္းေၾကာင္းမွ အေရျပား၏ အနာအဆာမ်ားမွ လည္းေကာင္း၊ အနီျပင္၊ အဖု၊ အပိန္႔၊ အပြန္းအပဲ့ႏွင့္ ေပါက္ျပဲဒဏ္ရာမ်ားမွ လည္းေကာင္း ၀င္ေရာက္ႏိုင္သည္။ သို႔ျဖစ္၍ မိမိကိုယ္ရွိဒဏ္ရာမ်ားကို ေဆးဖ်န္းကိုင္တြယ္ျခင္း လုပ္ငန္းမ်ား ေဆာင္ရြက္ေနစဥ္ လံုျခံဳေအာင္ ဖံုးအုပ္ထားရန္ အေရးႀကီးပါသည္။

(ဂ) ေရာဂါအမည္သတ္မွတ္ျခင္းႏွင့္ ျပဳစုကုသျခင္း

အထက္ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ ေဆးဓါတ္ေပါင္းအုပ္စုလိုက္ျဖစ္ေပၚေသာ ေရာဂါလကၡဏာႏွင့္ အေရးေပၚကုသျခင္းနည္းလမ္းမ်ားမွာ အနည္းႏွင့္ အမ်ားကြဲျပားသျဖင့္ ေရွးဦးသူနာျပဳစုသူအေနျဖင့္ အဆိပ္သင့္သည့္ ေဆးဓါတ္ေပါင္းအုပ္စုအလိုက္ ဂရုစိုက္၍ ကုသရမည္ျဖစ္ပါသည္။ ဥပမာ – Xylene ပါေသာ ဓာတ္ေပါင္းမ်ိဳခ်မိလွ်င္ အန္ေအာင္ျပဳလုပ္ျခင္းျဖင့္ လူနာ၏ အစာလမ္းေၾကာင္းကို ႏွစ္ႀကိမ္ျပန္၍ ေလာင္ကၽြမ္းျခင္းျဖစ္ေပၚေစပါသည္။

(၁) ေအာ္ဂင္ႏိုကလိုရင္းဓါတ္ေပါင္းမ်ား (Oganochlorines)

ေအာ္ဂႏိုကလိုရင္းဓါတ္ေပါင္းမ်ားျဖင့္ အဆိပ္သင့္ျခင္းေၾကာင့္ ေရွးဦးစြာ –  စိတ္တိုျခင္း၊ ေခါင္းကိုက္ျခင္း၊ တစ္ကိုယ္လံုးေညာင္းညာျခင္း၊ ထို႔ေနာက္  – မူးေ၀ျခင္း၊ အန္ျခင္း၊ သတိလစ္လဲက်ျခင္း၊ ၾကြက္သားမ်ား လႈပ္ခုန္ျခင္း( အေၾကာဆြဲျခင္း)၊ တက္ျခင္း စသည္တို႔ ျဖစ္ေပၚႏိုင္ ပါသည္။

စိုက္ပ်ိဳးေရးဦးစီးဌာန

The post ပိုးသတ္⁠ေဆးအဆိပ္သင့္⁠ျခင္း⁠ႏွင့္ ⁠ေရွးဦးသူနာ⁠ျပဳစုနည္းမ်ား appeared first on Myanmar Farmers' Portal.

ငရုတ္ပင္သည္ ေရြ႔ေျပာင္းစိုက္ပ်ိဳးၿပီး ( ၂) လအၾကာတြင္ ပန္းစတင္ပြင့္သည္။ ပန္းပြင့္ၿပီး (၂) ပတ္အၾကာတြင္ ပထမအႀကိမ္ စတင္ခူး ဆြတ္ႏိုင္သည္။  ထုိသုိ႔ခူးဆြတ္လွ်င္ ပုိမုိ၍အသီးသီးႏုိင္သည္။

ေရြ႔စိုက္ၿပီး (၃-၄) လအတြင္း ဆြတ္ခူးႏိုင္သည္။ အသီးမ်ား နီရဲလာက လ်င္ျမန္စြာ ဆြတ္ခူးရသည္။ မွည့္ေသာ အသီးသာခူးသင့္သည္။ စိမ္းေသာအသီးခူးပါက ဖလံျဖဴ ျဖစ္သြားတတ္သည္။

ငရုတ္သီးအမွည့္ကုိခူးရာတြင္ ၾကက္တူးေရြးႏူတ္သီးႏွင့္ေၾကးညိဳေတာင့္ကုိ မခူးရပါ။ (ငရုတ္သီး ရင့္မွည့္ရာတြင္ မွည့္စျပဳေသာအခါ အစိမ္းတပိုင္း၊ အနီတစ္ပိုင္းအဆင့္ကုိ ႀကက္တူေရြးႏူတ္သီးေခၚ၍ ၄င္းအဆင့္ကုိေက်ာ္ကာ ငရုတ္သီးတစ္ေတာင့္လံုးအညိဳေျပာင္းက ေၾကးညိဳေတာင့္ဟုေခၚသည္။) ၄င္းအဆင့္ (၂) ဆင့္ကုိ ေက်ာ္လြန္းၿပီးေသာ အနီေရာင္သန္း သည့္ ငရုတ္ကုိသာ ခူးရမည္။

ေရာင္စုံထြက္ေသာ အခ်ဥ္တည္လုိပါက အသီး ၂ လက္မရွိျပီး အနီ၊ လိေမၼာ္၊ အဝါ၊ ခရမ္းေရာင္မ်ဳိးကုိ စုိက္ပ်ဳိးရျပီး အပူအစပ္စားလုိပါက အခြံပါးျပီး အျမန္ေျခာက္ လြယ္ေသာမ်ဳိးကုိ စုိက္ပ်ဳိးသင္႔သည္။

ငရုတ္သီးအစိမ္းကုိလည္း ဆြတ္ခူးေရာငး္ခ်ႏိုင္သည္။ တစ္ပိုင္းတစ္စမွည့္ေသာ အသီးႏွင့္လံုး၀ မွည့္ေသာ အသီးမ်ားကုိလည္း ရိတ္သိမ္းေရာင္းခ်ႏိုင္သည္။

မ်ိဳးႏွင့္ေျမအေျခအေနေပၚမႈတည္၍ အေျခာက္တစ္ဧကလွ်င္ (၁၀၀-၂၀၀)  ပိသာရႏိုင္သည္။ ငရုတ္သီးအစိမ္းအေနျဖင့္ ( ၄၀၀-၁၀၀၀) ပိႆာ ထြက္သည္။

Source – စိုက္ပ်ိဳးေရးဦးစီးဌာန

The post ငရုတ္သီး ကို ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဆြတ္ခူးရင္အေကာင္းဆံုးလဲ။ appeared first on Myanmar Farmers' Portal.

အုန္းပင္သည္ ေရအလြန္ၾကိဳက္သည္။ ေရေကာင္းေကာင္းရလွ်င္ အုန္းေစာေစာသီးသည္။ ေရမရလ်ွင္ အုန္းသီးရန္မဆုိထားဘိ အပင္ျဖစ္ ရန္ပင္ခက္ယဥ္းသည္။ သုိ႔ေသာ္ အပင္ရင္းေရဝပ္လွ်င္ သုိ႔မဟုတ္ စိမ္႔ဆဲြလ်ွင္ အရြက္မ်ားဝါ၍ အပင္ ေသတတ္သည္။ ၄င္းျပင္ အုန္းသည္ ျပာဓာတ္ကုိ အလြန္ၾကိဳက္သည္။ မီးဖုိျပာ အမႈိက္သရုိက္မ်ားကုိ မီးရႈိ ႔၍ရေသာျပာကုိ ယူရသည္။ ၄င္းျပာမ်ားသည္ မုိးမိျပီး သုိ႔မဟုတ္ ေရစြတ္ျပီးျပာမ်ားမျဖစ္ေစရ။ ျပာမ်ားမ်ား ထည့္ေပးလ်ွင္ အသီးေစာေစာသီးႏုိင္သည္။ သီးသမွ်အသီးလည္း တင္မည္။ အုန္းႏွင့္ သင့္ ေလ်ာ္သည့္အျခားေျမၾသဇာမ်ားကုိလည္း စနစ္တက်ထည့္ေပးပါ။

ေျမၿသဇာ

အုန္းပင္အတြက္ အေကာင္းဆုံး ေျမၾသဇာမွာ အထက္တြင္ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ မီးဖုိျပာျဖစ္သည္။ မီးဖိုျပာ မ်ားမ်ားထည့္ေပးလ်ွင္ အုန္းသီးေစာေစာ သီးႏုိင္ရုံမက သီးသမ်ွအသီးလည္း တင္ႏုိင္သည္။ အုန္းရြက္ သစ္ရြက္ျခံအတြင္းအမႈိက္သရုိက္မ်ားကုိ မီးရႈိ ႔၍ရေသာျပာမ်ားကုိလည္း ထည့္ ေပးႏုိင္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ၄င္းျပာမ်ားမွာ မုိးမိထားေသာ ျပာမ်ားမျဖစ္ေစရ။ ျပာကုိ တစ္ပင္လ်ွင္ တစ္ႏွစ္ ေပါင္ ၂၀ မွ ၃၀ အထိ ေကၽြးသင့္သည္။

ဇဝက္သာ။    ။ အုန္းပင္အတြက္ သင့္ေလ်ာ္ေသာ အျခားေျမၾသဇာတစ္မ်ဳိးမွာ ဇဝက္သာျဖစ္သည္။ တစ္ႏွစ္လ်ွင္ တစ္ပင္ကုိ သုံးေပါင္မွ် ေကၽြးသင့္သည္။

ေျမပဲခံြ။    ။ ေျမပဲခံြ ၁၀-ေပါင္ႏွင့္ ျပာ ေပါင္ ၂၀-ကုိ ရွစ္လစီျခား၍ထည့္ေပးပါက အုန္းပင္ အလြန္သန္ ၍ အသီးေကာင္းစြာသီးမည္။

အုန္းခံြ။    ။ အုန္းသီးအေပၚခံြတြင္ ေပၚတက္ဓာတ္မ်ားစြာပါရွိသည္။ ေပၚတက္ဓာတ္ကုိ အုန္းပင္မ်ား အလြန္ႏွစ္သက္သည္။ အပင္မ်ားၾကား တြင္ တစ္ေပခဲြခန္႔နက္ေသာက်င္းမ်ားတူး၍ အုန္းလက္မ်ားကုိ ခင္းျပီးေနာက္ အုန္းခံြကုိ ပက္လက္ထားကာ အေပၚမွ ျခ ံအမႈိက္သရုိက္မ်ားကုိ ပုိ႔ေပးရမည္။ တစ္ပင္လ်ွင္ အုန္းခံြ ၅၀၀ မွ ၁၀၀၀ အထိ ထည့္ေပးသင့္သည္။

အုန္းပင္ေစာေစာသီးရန္ႏွင့္ သီးလာေသာအသီးမ်ားတင္ရန္ အသီးမ်ားမ်ားသီးရန္ ဓာတ္ေျမၾသဇာ မ်ားကုိလည္း ေကၽြးသင့္သည္။ အုန္းပင္ကုိ ထည့္ေပးသင့္ေသာ ဓာတ္ေျမၾသဇာမ်ားမွာ ႏုိက္ထရုိဂ်င္ တစ္ဆ၊ ေဖာ့စဖိတ္တစ္ဆ၊ စတက္ႏွစ္ဆပါေအာင္ ေရာစပ္ထားေသာ ဓာတ္ေျမၾသ ဇာပင္ျဖစ္သည္။ ၄င္းအခ်ဳိးအစားအတုိင္းရရန္ အမ္မုိနီယမ္ေဖာ့စဖိတ္ေခၚ သာကူေစ့ ဓာတ္ေျမၾသဇာ ငါးဆႏွင့္ ပ်ဴရိယိတ္ေအာ့(ခ္)ပုိတက္ ဓာတ္ေျမၾသဇာ ေလးဆႏွင့္ေရာစပ္၍ အသုံးျပဳႏုိင္သည္။ ဤဓာတ္ေျမ ၾသဇာကုိထည့္ေပးလ်ွင္ အုန္းပင္လ်င္ျမန္စြာၾကီးထား၍ အသီး ေစာေစာသီးမည္ျဖစ္သည္။

တန္ေဆးလြန္ေဘးဟု ဆုိရုိးစကားရွိသည္။ လူသားတုိ႔အတြက္သာမဟုတ္၊ အပင္မ်ားအတြက္လည္း အထူးသတိျပဳရမည့္စကား ျဖစ္သည္။ အပင္မ်ားကုိ ေျမၾသဇာေကၽြးရာတြင္ လုိအပ္သည္ထက္ပုိ၍ ေကၽြးမိပါက အက်ဳိးရွိသည္ထက္ အႏၱရာယ္ပုိ၍ ျဖစ္ႏုိင္ျပီး လုိအပ္သည္ထက္ ေလ်ာ့ေကၽြးပါကလည္း အက်ဳိးရွိသင့္သေလာက္ ရွိမည္မဟုတ္ေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္လုိအပ္သေလာက္ တုိင္းဆ၍ ေကၽြးသင့္ေပသည္။ အုန္းပင္မ်ားကုိ ေကၽြးသင္႔ေသာ ဓာတ္ေျမၾသဇာႏႈန္းမွာ ေအာက္ပါအတုိင္းျဖစ္သည္။

အုန္းပင္သက္တမ္း                                                              ဓာတ္ေျမၾသဇာ

၁။ ၁- ႏွစ္သားမွ ၂-ႏွစ္သားအတြင္း                                                   တစ္ပင္လ်ွင္ ၁-ေပါင္

၂။ ၃- ႏွစ္သား                                                                            တစ္ပင္လ်ွင္ ၂-ေပါင္

၃။ ၄- ႏွစ္သား                                                                            တစ္ပင္လ်ွင္ ၃-ေပါင္

၄။ ၅-ႏွစ္သား                                                                             တစ္ပင္လ်ွင္ ၄-ေပါင္

၅။ ၆-ႏွစ္သား                                                                             တစ္ပင္လ်ွင္ ၆-ေပါင္

ဤႏႈန္းအတုိင္း တစ္ႏွစ္လွ်င္ တစ္ၾကိမ္ေကၽြးသင့္သည္။

အုန္းပင္မ်ားကုိ ေျမၾသဇာေကၽြးရာတြင္ ေကၽြးသင့္ေသာႏႈန္းႏွင့္အခ်ဳိးအစားသာ အေရးၾကီးသည္မ ဟုတ္၊ ေျမၾသဇာေကၽြးသည့္အခ်ိန္လည္း အေရးၾကီးေပသည္။ ေျမၾသဇာေကၽြးေသာအခ်ိန္တြင္ ေကၽြးပါ က အပင္ပ်က္ဆီးတက္သည္။

ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ အုန္းပင္မ်ားကုိ ေျမၾသဇာေကၽြးရန္ အေကာင္းဆုံးအခ်ိန္မွာ မုိးဦးက် ဇြန္လပင္ျဖစ္ သည္။ ထုိ႔ထက္ေစာလ်ွင္ ေျမၾသ ဇာအပူဓာတ္ေၾကာင့္ အပင္နာတတ္သည္။ ထုိ႔ထက္ေနာက္က်လွ်င္ မုိးမ်ားလြန္း၍ ေျမၾသဇာမ်ား မုိးေရေနာက္ပါသြားတတ္သျဖင့္ ေျမၾသဇာထည့္သေလာက္ အက်ဳိးမရွိ ေပ။

အုန္းပင္မ်ားကုိ ေျမၾသဇာေကၽြးရာတြင္ ေကၽြးတတ္မွ အက်ဳိးျဖစ္ထြန္းမည္ျဖစ္သည္။ မေကၽြးတတ္ ပါက အက်ဳိးမရွိရုံသာမဟုတ္ အပင္ပါ ပ်က္စီးႏုိင္သည္။

အုန္းပင္ကုိ ေျမၾသဇာေကၽြးနည္းမွာ အပင္ကေလးျဖစ္လ်ွင္ အပင္အရင္းႏွင့္ သုံးေပခန္႔ခြာ၍ အပင္ ပတ္ပတ္လည္ ဝုိင္းျပီးလွ်င္ အက်ယ္ တစ္ေပ၊ အနက္ကုိလက္မခန္႔ရွိသည့္က်င္းတူးပါ။ ထုိ႔ေနာက္ ေျမ ၾသဇာကုိ ညီညီညာညာျဖန္႔ထည့္၍ ေျမသားျဖင့္က်င္းျပည့္ေအာင္ ျပန္ဖုံးေပးပါ။ အပင္ၾကီးျဖစ္လွ်င္ အပင္ရင္းႏွင့္ ေျခာက္ေပခန္႔ခြာ၍ က်င္းပတ္လည္တူးျပီး ေျမၾသဇာထည့္ေပးပါ။ အုန္းပင္ အေျမာက္အ မ်ား စုိက္ပ်ဳိးေသာ အုန္းျခံျဖစ္လ်ွင္ ထယ္ျဖင့္ထုိး၍ ေျမၾသဇာကုိ က်ဲပက္ျပီး ထြန္ႏွင့္တစ္စပ္ေမာင္း၍ဖုံး ေပးပါ။

Source –  စိုက္ပ်ိဳးနည္း ပေဒသာ

The post အုန္းေစာေစာသီးေအာင္ သဘာ၀နည္းျဖင့္ ေဆာင္ရြက္ျခင္း appeared first on Myanmar Farmers' Portal.

၁။ မက္မန္းကို ပင္လယ္ေရမ်က္ႏွာျပင္အထက္ ေပ (၃၅၀၀) ထက္ျမင့္ေသာ ေဒသႏွင့္ ဆားငံသီးကို ပင္လယ္ေရ မ်က္နွာျပင္အထက္ေပ (၂၄၀၀) ထက္ျမင့္ေသာ ေဒသမ်ားတြင္ စိုက္ပ်ိဳးပါ။

၂။ မက္မန္းကို ပန္းပြင့္ခ်ိန္တြင္ ေလကြယ္ေရရေသာ ေျမာက္ဘက္ေရလဲေတာင္ေစာင္းႏွင့္ လွ်ိဳေျမာင္းမ်ားတြင္ ေရြးခ်ယ္ စိုက္ပ်ိဳးပါ။

၃။ အထြက္ႏႈန္းႏွင့္ အရည္အေသြးေကာင္းမြန္ေသာမ်ိဳးမ်ားကို ေရြးခ်ယ္စိုက္ပ်ိဳးပါ။

(မက္မန္းကို Table Type (အသီးကို အစိမ္းစားသည့္မ်ိဳး) ျဖစ္က ဥေရာပမ်ိဳး၊ တရုတ္မ်ိဳးႏွင့္ ဂ်ပန္မ်ိဳးကို စိုက္ပါ။ Y- Type (တာရွည္ခံ ေအာင္ ျပဳျပင္ၿပီးစားရသည့္မ်ိဳး) ျဖစ္က အၾကမ္းခံသည့္ ေဒသမ်ိဳးကို ေရြးခ်ယ္စိုက္ပါ။) (ဆားငံသီးကို အရည္အေသြးေကာင္းမြန္ေသာ ေဒသမ်ိဳးကိုု ေရြးခ်ယ္စိုက္ပါ။)

၄။ အပင္သက္တမ္း (၁-၂) ႏွစ္သားရွိ၊ အဖူးျမွဳပ္၊ ကိုင္းဆက္ပ်ိဳးပင္မ်ားကို စိုက္ပ်ိဳးပါ။

၅။ မ်ိဳးအလိုက္ ပင္ၾကား၊ တန္းၾကား (၁၂’×၁၂’) မွ (၂၄’×၂၄’) စိုက္ပ်ိဳးပါ။

၆။ စိုက္က်င္းအရြယ္ (၃’×၃’×၃’) တြင္ အေပၚယံေျမလႊာႏွင့္ ေျမေဆြးဆတူေရာ၍ က်င္းစားေကၽြးပါ။

၇။ စိုက္ခင္းတြင္ ေျမျပင္မွ အျမင့္ (၃.၅) ေပ အထိ ပင္စည္တစ္ခုတည္း ရွိေနေစရန္ႏွင္ ကိုင္းမႀကီး (၃-၅) ကိုင္း ေမြးျမဴ ပံုသြင္းပါ။

၈။ အပင္အတြင္းဘက္အလင္းေရာင္ေကာင္းစြာ ရရွိၿပီး၊ ေရာဂါက်ေရာက္မႈ သက္သာေစရန္ အလယ္ဖြင့္ပံုသြင္း နည္းစနစ္ (Open Center) ျဖင့္ ေမြးျမဴ ပံုသြင္းပါ။

၉။ ေရသြင္းျခင္းကို အသီးကင္း၀င္စတြင္ (၁) ႀကိမ္၊ အသီးႀကီးထြားေနဆဲအခ်ိန္တြင္ (၁) ႀကိမ္ မျဖစ္မေန(၂) ႀကိမ္ ေဆာင္ရြက္ေပးပါ။

Source – စိုက္ပ်ိဳးေရးဦးစီးဌာန

The post မက္မန္းသီး၊ ဆားငံသီး အရည္အ⁠ေသြး⁠ေကာင္းမြန္⁠ၿပီး အထြက္⁠ႏႈန္းတိုးတက္⁠ျမင့္မား⁠ေစသည့္ အခ်က္မ်ား appeared first on Myanmar Farmers' Portal.

ျမန္မာအမည္            – ဇာတိပၹိဳလ္ပင္

အဂၤလိပ္အမည္          – NUTMEG

ရုကၡေဗဒအမည္         – MYRISTICA FRAGRANS HOUTT

မ်ိဳးရင္း                    – MYRISTICACEAE

မူရင္းေဒသ

ဇာတိပၹိဳလ္ပင္၏ မူရင္းေဒသမွာ အင္ဒိုနီးရွားျပည္ရွိ မိုလတ္ကာကၽြန္းျဖစ္သည္။ ယခုအခါ ဇာတိပၹိဳလ္ပင္ ကို အင္ဒိုနီးရွား၊ ဆူမၾတား၊ ဂ်ားဗား၊ ပီနန္ တို႔တြင္သာမကဘဲ ေမာရိရွပ္ကၽြန္း၊ ဇံဇီဘာကၽြန္း၊ သီဟိုဠ္ကၽြန္းႏွင့္ အေနာက္အိႏၵိယကၽြန္းစု (ဂရီေနဒါ) ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ပါ က်ယ္ျပန္႔စြာ စိုက္ပ်ိဳးထုတ္္လုပ္ၾကၿပီ ျဖစ္သည္။

အပင္ပုံသဏၭာန္

ဇာတိပၹိဳလ္ပင္သည္ အၿမဲစိမ္းလန္းေသာ အပင္ႀကီးမ်ိဳးျဖစ္သည္။ အေလ့က်ေပါက္သည့္ ဇာတိပၹိဳလ္ပင္၏ အျမင့္သည္ ေပ ၆ဝ ရွိသည္။ စိုက္ပ်ိဳးယူသည့္ ဇာတိပၹိဳလ္ပင္သည္ ေပ ၃ဝ အထိျမင့္၍၊ သားေရကဲ့သို႔ မာေက်ာ ပ်ဥ္းတြဲလ်က္ ေမြးႀကိဳင္ေသာ အျမဲစိမ္းရြက္လႊဲမ်ား ရွိသည္။ အရြက္မ်ားသည္ ရွည္၍ ခၽြန္သည္။ အေၾကာမ်ားကိုလည္း ထင္ရွားစြာ ျမင္နိုင္၏။ အကိုင္းမ်ားစြာျဖာထြက္သည္။ အေခါက္ ညိဳမည္း မည္းအေရာင္ရွိသည္။

အဖိုပင္ ၊ အမပင္ႏွင့္ အဖိုအမ ႏွစ္မ်ိဳးပါေသာ အပင္ဟူ၍ ရွိ၏။ အရြက္ ရြက္လႊဲထြက္သည္။ ရြက္ထိပ္ခၽြန္ၿပီး ရြက္ရင္းဝိုင္း သို႔မဟုတ္ အနည္း ငယ္သြယ္သည္။ ရြက္ျပား သားေရကဲ့သို႔ မာေက်ာ ပ်ဥ္းတြဲၿပီး ေမႊးႀကိဳင္ေသာအနံ့ရွိ၏ ။ ရြက္နားညီသည္။ အပြင့္ အဝါေဖ်ာ့ေရာင္ အပြင့္ ငယ္မ်ား အခိုင္လိုက္ ပြင့္သည္။ အသီး အညိဳေရာင္ရွိၿပီး အသီးဆံမွာ ဘဲဥပုံျဖစ္လ်က္ ပါးလႊာ၍ ႂကြပ္ဆတ္ေသာ အခြံရွိသည္။ အပင္ အသက္ ၈ ႏွစ္တြင္ အသီးစ၍ သီးသည္။ အသက္ ၂၅ ႏွစ္တြင္ အသီးအမ်ားဆုံးသီးၿပီးေနာက္ အသက္ ၃၅ ႏွစ္မၽွတိုင္ေအာင္ အသီးႏွင့္ အပြင့္မ်ား ဆက္၍သီးပြင့္သည္။ အသီးမ်ား မွည့္လာေသာအခါ ေရႊဝါေရာင္ေပါက္၍ ေတာက္ပသည္။ အဝါေဖ်ာ့ေရာင္ အပြင့္ငယ္မ်ား သည္လည္း အခိုင္လိုက္ ငိုက္လ်က္ ပြင့္ၾကသည္။ အသီးမွည့္ေသာအခါ၊ အသားမ်ားသည့္အပိုင္းသည္ အေတာ္မာလာ၏။ ေနာက္ဆုံး၌ ထိပ္ပိုင္းမွ ကြဲလာၿပီး လၽွင္ ေတာက္ပသည့္ၾကက္ေသြးေရာင္ အေျမႇးမ်ားကိုျမင္ရသည္။ ထိုအေျမႇးမ်ားသည္ ရာဇမတ္ကြက္ကဲ့သို႔ ျဖစ္ေန သည္။ ဇာတိပၹိဳလ္ပင္သည္ တစ္ႏွစ္ တစ္ႏွစ္လၽွင္ အသီးေပါင္း ၁၅ဝဝမွ ၂ဝဝဝ ထိ သီးေလ့ရွိသည္။ အေစ့ကို ဇာပြင့္ ျဖင့္ ဖုံးအုပ္ထားသည္။ အပြင့္ ပြင့္၍ ၆-၈ လခန႔္ အၾကာတြင္ အသီးရင့္မွည့္၍ အက္ကြဲသည္။

စိုက္ပ်ိဳးသည့္ ေဒသ

ျမန္မာႏိုင္ငံ၌ မြန္ျပည္နယ္၊ ေပါင္၊ က်ံဳက ဥယ်ာဥ္တို႔တြင္ စတင္စိုက္ပ်ိဳးထားသည္။

စိုက္ပ်ိဳးရန္ သင့္ေလ်ာ္ေသာရာသီဥတု

မိုးေရခ်ိန္ (၇၀) လက္မမွ (၁၂၀) လက္မအထက္ ပူအိုက္စြတ္စိုသည့္ ရာသီဥတုကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္သည္။ တႏွစ္ပတ္လံုးနီးပါး မိုးရြာသြန္း ေသာ ေဒသျဖစ္ပါက ပိုေကာင္းပါသည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ မိုးမ်ားစြာ ရြာသြန္းေသာ ပင္လယ္ကမ္းေျမာင္ေဒသတို႔တြင္ ေျခာက္ေသြ႕ ေသာ ရာသီ၌ ေရသြင္းေလာင္းေပးျခင္းျဖင့္ ေကာင္းစြာ စိုက္ပ်ိဳးျဖစ္ထြန္းႏိုင္သည္။ ပင္လယ္ေရ မ်က္ႏွာျပင္မွ အျမင့္ေပ  (၂၀၀၀) ထိ စိုက္ပ်ိဳး ျဖစ္ထြန္း ႏိုင္ေသာ္လည္း ပင္လယ္ေလေကာင္းစြာရရွိသည့္ ပင္လယ္ကမ္းေျခအနီးတ၀ိုက္ ေနရာတြင္ စိုက္ပ်ိဳးေသာ အပင္မ်ားက ပိုမို၍ သီးထြက္ေကာင္းၿပီး အသီးအရြယ္အစားပိုႀကီးသည္။

ေျမအမ်ိဳးအစား

ေရမ၀ပ္သည့္ေျမ၊ ေရစီးေရလာ သဲႏႈန္းေျမပြတြင္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ထြန္းႏိုုင္သည္။ ေျမသားထု နက္ေလ ေကာင္းေလ ျဖစ္သည္။ ေရမ၀ပ္ လွ်င္ မည္သည့္ ေျမမ်ိဳးမဆို ေျမကို ျပဳျပင္၍  စိုက္ပ်ိဳးႏိုင္သည္။

ေျမျပဳျပင္နည္း

က်င္းစနစ္အရ ေျမျပဳျပင္ေပးရ၏။ က်င္းကို (၃) ေပ အနက္ (၆) ေပ အက်ယ္တူးၿပီး အနည္းဆံုး တက်င္း နွင့္ တက်င္း (၂၆) ေပ အကြာ ထားရ၏။ ေျမညံ့လွ်င္ က်င္းကိုပို၍ က်ယ္က်ယ္ႏွင့္ နက္နက္တူးရန္ လိုသည္။ က်င္းထဲသို႔ ႏြားေခ်း၊ ေျမေဆြး၊ ေျမက်က္၊ လင္းႏို႔ေခ်းမ်ား ထည့္ေပးရ၏။ ေခြးေသေကာင္ကဲ့သို႔ တိရစာၦန္ အေသေကာင္ပုပ္မ်ာဒ ထည့္ေပးႏိုင္က ပိုေကာင္း၏။

ပ်ိဳးေထာင္ျခင္း

အေစ့မ်ားကို အဖုံးပါေသာ ပ်ိဳးေသတၱာ သို႔မဟုတ္ အရိပ္ရသည့္ ျပဳျပင္ထားေသာ ပ်ိဳးခင္းမ်ားတြင္ အသီး စုေဆာင္းၿပီးလၽွင္ ၿပီးခ်င္း ပ်ိဳးရပါ မည္။ အသီးမ်ားကို တာရွည္စြာ သိုေလွာင္ ထားျခင္း မျပဳရပါ။ သဲတစ္ဆ ေျမေဆြး ၂ ဆ ေရာထားသည့္ေျမတြင္ မ်ိဳးေစ့ကို ၁၂ လက္မစီ ျခားၿပီး တစ္ျခမ္းေစာင္း၍ ခ်ရမည္။ အေပၚမွ သဲႏုႏု ၁ လက္မခန႔္ ဖုံးထား၍ ေရအျမဲစိုေနေအာင္ ဂ႐ုစိုက္ေလာင္းေပးရမည္။ ၆ လခန႔္ အၾကာတြင္ ဝါးဆစ္ သို႔မဟုတ္ ပလတ္စတစ္အိတ္မ်ားတြင္ တစ္ပင္စီ ေျပာင္း၍ စိုက္ေပးရမည္။ ေနာက္ထပ္ ၆ လခန႔္ အၾကာ အျမင့္ ၁ ေပ ရွိ တစ္ႏွစ္သားအရြယ္ ပ်ိဳးပင္ကေလးမ်ားအား ေျမခ်စိုက္နိုင္သည္။ မ်ိဳးေစ့မ်ားကို ပ်ိဳးေထာင္၍ ရယူျခင္းမွာ အဖိုပင္မ်ား ျဖစ္တတ္၍ အမပင္ အျဖစ္ ေသခ်ာေစရန္ အကိုင္းခ်င္း ယွဥ္ပူးဆက္နည္းကို သုံးနိုင္သည္။(အေစ့မ်ားသည္ မာေက်ာေသာ အခြံျဖင့္ ဖုံးအုပ္လ်က္ ရွိေသာေၾကာင့္ အပင္ေပါက္ေရးတြင္ ေႏွာင့္ေႏွး၍ ပ်က္စီးတတ္သည္။ ဇာတိပၹိဳလ္သီးကို အပင္ေပါက္ျမန္ေစရန္အတြက္ ၂ ရက္ခန႔္ ေနလွန္းၿပီးအခြံကို အနည္းငယ္ပါး သြားေအာင္ ေသြး၍လည္းေကာင္း ၊အခြံကို အတြင္းဆံမနာေစဘဲ ခြဲ၍လည္းေကာင္း စိုက္ပ်ိဳးျခင္းျဖင့္ လ်င္ျမန္စြာ အပင္ ေပါက္ၿပီး အပင္ေပါက္ရာခိုင္ႏွုန္းလည္း ေကာင္း၏။)

စိုက္ပ်ိဳးျခင္း

၈ လမွ တစ္ႏွစ္သား အရြယ္ရွိ ပ်ိဳးပင္မ်ားကို စိုက္ခင္းတြင္ တစ္က်င္းႏွင့္တစ္က်င္း ေျမအေနအထားလိုက္၍ ၂၄ ေပ မွ ၃၀ ေပ ၊ အကြာ ၂ ေပ၊ အနက္ ၂ ေပ အက်ယ္တူးၿပီး ေျမေဆြး ၃၀ ရာခိုင္ႏွုန္း ေရာစပ္ထည့္သြင္းၿပီး တစ္က်င္းလၽွင္ တစ္ပင္ႏွုန္း စိုက္ရမည္။

ျပဳစု ထိန္းသိမ္းနည္း

ဇာတိပၹိဳလ္ပင္ ငယ္ေလးမ်ား ပ်ိဳးေထာင္ခ်ိန္ႏွင့္ စတင္စိုက္ပ်ိဳးခ်ိန္တြင္ အရိပ္ရရွိေစရန္ ေဆာင္ရြက္ေပးရ၏။ ငယ္စဥ္ ဇာတိပၹိဳလ္ပင္မ်ားသည္ အပူရွိန္ကို မလိုအပ္ေသာ္လည္း ႀကီးလာေသာ အခါ အေလးေရာင္ႏွင့္ အပူရွိန္ကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္သျဖင့္ အရိပ္မရွိေအာင္ အၿမဲ အစို ဓာတ္ရွိေစရန္ အေရးႀကီးေသာေၾကာင့္ ဂရုစိုက္၍ လိုအပ္သလို ေရသြင္းေလာင္းျခင္း၊ ေပါင္းသင္ ေျမဆြျခင္းမ်ားျပဳလုပ္ေပးရန္လိုသည္။

ေျမၾသဇာေကၽြးျခင္း

အပင္ငယ္စဥ္ NPK ၂း ၂း ၁ အပင္ႀကီး ၁း၂း၁

သဘာ၀ေျမၾသဇာအေနျဖင့္ ႏြားေခ်း ႏွင့္ ေျမက်က္ (၁း ၆) ေကၽြးရန္ လိုသည္။ အပင္ငယ္စဥ္တြင္ ဓာတ္ေျမၾသဇာေကၽြးရာတြင္ အပင္ငယ္၏ အျမစ္ႏွင့္ ဓာတ္ေျမၾသဇာ တိုက္ရိုက္မထိေတြ႔ေစရန္ ဂရုစိုက္ရမည္။ အပင္ငယ္စဥ္သက္မွတ္ထားေသာ ဓာတ္ေျမၾသဇာ အခ်ိဳးႏႈန္းကို အပင္ ငယ္စိုက္က်င္းတြင္ ေ၇ႊ႕ေျပာင္းစိုက္ၿပီး  (၁-၃) ႏွစ္အတြင္း တစ္ပင္လွ်င္  ႏို႔ဆီဘူး တ၀က္ခန္႔ ေကၽြးသင့္သည္။ ေရမေပးသြင္းမီ၊ သို႔မဟုတ္္ အစိုဓာတ္ရွိေသာ (၁) လ သို႔မဟုတ္ (၂)လ တႀကိမ္ ေကၽြးသင့္သည္။

အပင္ငယ္အား စိုက္က်င္းသို႔ ေရႊ႕စိုက္ၿပီး (၃-၆) ႏွစ္အတြင္း တပင္လွ်င္ ႏို႔ွဆီဘူး(၁) လံုးခန္႔ ေကၽြးသင့္သည္။ ဓာတ္ေျမၾသဇာေကၽြးရာတြင္ အပင္အရြယ္အလိုက္ မြန္းတည့္ခ်ိန္ အရိပ္က်သည့္ အရိပ္၀န္းအတိုင္း အပင္အရြယ္အစားလိုက္၍ အနက္ (၆)လက္မ မွ (၁၂) လက္မ ၊ အက်ယ္ (၆) လက္မ မွ (၁၂) လက္မ အပင္ပတ္လည္က်င္းတူး၍ ေျမၾသဇာထည့္ၿပီး သစ္ရြက္ေဆြး၊ ေျမေဆြးမ်ားထည့္၍ ေရေလာင္းေပး သင့္သည္။ ဓာတ္ေျမၾသဇာေကၽြးရန္ သင့္ေလ်ာ္ေသာ အခ်ိန္မွာ ပန္းၿဖိဳင္ၿဖိဳင္ပြင့္ခ်ိန္ေကၽြးက ပို၍ သင့္ေလ်ာ္မည္ျဖစ္ပါသည္။ သို႔မဟုတ္ သင့္ေလ်ာ္မည့္အခ်ိဳးႏႈန္းျဖင့္ ပြင့္တံမထြက္မီတႀကိမ္ ႏွင့္ အပြင့္ၿဖိဳင္ခ်ိန္တြင္ တႀကိမ္ (၂) ႀကိမ္ေကၽြးႏိုင္က ပိုမို ေကာင္းမြန္သည္။

မ်ိဳးပြားနည္း

မ်ားေသာအားျဖင့္ အေစ့မွ ပ်ိဳးေထာင္စိုက္ပ်ိဳးသည္။

တစ္ဧက မ်ိဳးေစ့/ အပင္ႏႈန္း

တပင္ႏွင့္ တပင္ (၂၆’ x ၂၆’) စိုက္က်င္းတူးေဖာ္ စိုက္ပ်ိဳးလွ်င္ တစ္ဧကလွ်င္ ဇာတိပၹိဳလ္ပင္ (၇၀) ခန္႔ စိုက္ပ်ိဳးႏိုင္သည္။

က်ေရာက္တတ္ေသာ ပိုးမႊားႏွင့္ ကာကြယ္ႏွိမ္နင္းနည္းမ်ား

ပိုမႊားမ်ား ဆိုးရြားစြာက်ေရာက္သည္ကို မေတြ႕ရပါ။

က်ေရာက္တတ္ေသာ ေရာဂါႏွင့္ ကာကြယ္ႏွိမ္နင္းနည္း

အသီးတြင္ သံေခ်းေရာင္လိုက္သည့္ ေရာဂါက်ေရာက္ျခင္းျဖင့္ အေစ့အဆင့္အတန္းႏွင့္ အထြက္ႏႈန္းကို ထိခိုက္ေစသည္။ သို႔ရာတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ဤေရာဂါက်ေရာက္ျခင္း မေတြ႔ရေသးပါ။

အသီးဆြတ္ခူးနည္း

ဇာတိပၹိဳလ္ပင္မ်ားသည္ သက္တန္း (၆) ႏွစ္မွ (၇) ႏွစ္တြင္ စတင္အသီးသီးၿပီး၊ ႏွစ္(၂၀) မွ (၃၀) ထိ ဆက္လက္၍ အသီးမ်ား တစ္ႏွစ္ထက္ တႏွစ္ ပိုမိုမ်ားျပားစြားသီးသည္။ အသီးမ်ား ဆြတ္ခူးရာတြင္ ဂရီေနဒါ ႏို္င္ငံ၌ရင့္မွည့္ေနေသာ အသီးမ်ားကို ေျမေပၚသို႔ အလိုအေလ်ာက္ေၾကြ က်သည္အထိ ေစာင့္ဆိုင္းေလ့ရွိၿပီး အေရွ႕တိုင္း၌ အသီးမေၾကြမီ လက္ (သို႔မဟုတ္) ခ်ိတ္တပ္ထားေသာတုတ္ျဖင့္ ဆြတ္ခူးသည္။ တႏွစ္ (၂) ႀကိမ္ ဆြတ္ခူးႏိုင္သည္။

အသံုးျပဳနည္း

အသီးစိမ္း ကို ေသြး၍ ေသာက္ပါက အမ်ိဳးသမီးမ်ား မီးယပ္ေသြးထိမ္ျခင္း ေပ်ာက္၏။

အသီးမွည့္

အသီးမွည့္ အသားကို အသီးယို လုပ္ငန္းတြင္ သံုးသည္။

အေစ့ဆန္ (၁) ဟင္းခတ္ အေမႊးအႀကိဳင္ အျဖစ္သံုးသည္။

ကိတ္မုန္႔၊ ပူတင္းမ်ား လုပ္ရာတြင္လည္း အသံုးျပဳသည္။

(၂) ဇာတိပၹိဳလ္အေစ့ဆန္ကို ေသြး၍ ပ်ားရည္ႏွင့္ လ်က္ေပးပါက ေသြး၀မ္းကိုက္ ေရာဂါ ေပ်ာက္ၿပီး ႏွလံုးအားနည္းျခင္းကို ေကာင္းေစသည္။

(၃) ၀က္ၿခံႏွင့္ အဖုအႀကိတ္မ်ား ေပါက္သည့္ေနရာ၌ လိမ္းေပးက အနာႏုလွ်င္ ပိန္၍ ရင့္လွ်င္ ျပည့္မွည့္ၿပီး အျမန္ေပ်ာက္သည္။

(၄)  နားရင္းေရာင္ ေရာဂါျဖစ္ပါက တင္းေသာေနရာကို ေရႏွင့္ ေသြးျခင္းျဖင့္ ေပ်ာက္၏။

(၅) ပ်ိဳ႕အန္ေသာေရာဂါျဖစ္လွ်င္ ေရေအးႏွင့္ေသြး၍ လွ်က္ျခင္းျဖင့္ ေပ်ာက္၏

(၆) ေသြးေဆး၊ မီးယပ္ေဆး၊ အားတိုးေဆး၊ ေလေဆး၊ အစာေၾကေဆး၊ ခါးနာ အေၾကာအဆစ္ကိုက္ ေရာဂါေပ်ာက္ေဆးမ်ားတြင္ ထည့္သြင္းအသံုးျပဳသည္။

(၇) Nutmeg Butter ကို က်ိဳးေၾကေသာ အေစ့မ်ားမွ ထုတ္ယူ၍ ကိုယ္တိုက္ဆပ္ျပာလုပ္ငန္းတြင္သံုးသည္။

(၈)အနာက်က္ရန္ ႏွင့္ အနာမ၀င္ေစရန္ ၄င္းအသီးကိုေသြး၍ လိမ္းျခင္း ေသာက္ျခင္းျပဳရ၏။

ဇာပြင့္ (၁) ဇာပြင့္ကို ရွဴေဆး၊ ေသြးေဆး၊ ဒလာေဆး၊ မီးယပ္ေဆး၊ အားတိုးေဆး စသည္မ်ားေဖာ္စပ္ရာတြင္ အေရးႀကီးေသာေဆးမယ္ အျဖစ္ ထည့္သြင္းအသံုးျပဳသည္။

ဇာေစ့ဆီကို အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ ေရေမႊးလုပ္ငန္း၊ ေဆးလိပ္ေဆးႏွင့္ ေသြးမ်ားစင္ၾကယ္ေစေသာ ေဆးမ်ားေဖာ္စပ္ရာတြင္ ထည့္သြင္း အသံုးျပဳသည္။

Source – ျမန္မာ့စိုက္ပ်ိဳးေရးလုပ္ငန္း

The post ဇာတိပၹိဳလ္ပင္ စိုက္ပ်ိဳးနည္း appeared first on Myanmar Farmers' Portal.

စပ်စ္ပင္ဟာ ဆားဓာတ္ပါ၀င္ေသာ ေျမမ်ိဳးမွလြဲ၍ မည္သည့္ ေျမမ်ိဳးတြင္ မဆိုစိုက္ပ်ိဳးႏိုင္ပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ စပ်စ္စိုက္ပ်ိဳးရန္ သင့္ေတာ္ တဲ့ ေဒသေတြကေတာ့ ျမန္မာျပည္အလယ္ပိုင္းရွိ အပူပိုင္းေဒသ၊ ေတာင္တန္း ေဒသျဖစ္တဲ့ ခ်င္းေတာင္၊ ရွမ္းျပည္နယ္၊ မိုးနည္းေသာ အရပ္ေဒသ၊ ကယားျပည္နယ္တို႔ျဖစ္ပါတယ္။

စပ်စ္ပင္စိုက္ပ်ိဳးရာမွာ အသီးလံုး၊ အသီးခိုင္ႀကီးေသာ စပ်စ္သီးမ်ားထြက္ရွိရန္ အတြက္ ေဆာင္ရြက္ရမည့္ နည္းစနစ္မ်ားကို Pissaya Info မွ ေတာင္သူ ဦးႀကီးမ်ားအတြက္ စုစည္းတင္ျပေပးလိုက္ပါတယ္။

အသီးအေရာင္ ညီညာျခင္းရရွိရန္အတြက္ မဆြတ္ခူးမီ (၂)ပတ္အလိုတြင္ အီသရယ္(Etheral) ေဟာ္မုန္းဖ်န္းေပးရန္။

အေစ့ပါ၀င္မႈနည္း၍ အေစ့ေသးရန္အတြက္ ဂ်ီေအ(၃) (GA3) ေဟာ္မုန္းသံုးစြဲရန္။

အသယ္အပို႔ခံႏိုင္ရန္အတြက္ စပ်စ္မဆြတ္ခူးမီ (၃)ပတ္အလိုတြင္ အပင္ကိုေရသြင္းျခင္းမွ ျဖတ္ေတာက္ရန္။

အရသာေကာင္းမြန္ရန္အတြက္ ေရပါ၀င္မႈနည္းေစရန္ လိုအပ္ပါသည္။ ေရပါ၀င္မႈနည္းေစရန္အတြက္ စပ်စ္သီး မဆြတ္ခူးမီ(၃)ပတ္ အလိုတြင္ အပင္ကို ေရသြင္းျခင္းမွ ျဖတ္ေတာက္ရန္။

ပိုးတတ္ေဆးဓာတ္ၾကြင္းမ်ား မရွိေစရန္အတြက္ မဆြတ္ခူးမီ (၂)ပတ္ အလိုမွ စတင္ၿပီး ပိုးသတ္ေဆးသံုးစြဲမႈရပ္တန္႕ရန္။

စပ်စ္ကိုင္းျဖတ္ၿပီး ရက္ေပါင္း (၅၀ မွ ၆၀)အတြင္း အသီးျဖစ္ထြန္းပါသည္။ ၄င္းအသီးျဖစ္ထြန္းေနစဥ္အတြင္း သီးညွပ္ေျခြျခင္းကို စနစ္တက် ေဆာင္ရြက္ပါ။

Source – စိုက္ပ်ိဳးေရးဦးစီးဌာန

The post အသီးလံုး အသီးခိုင္ႀကီးေသာ စပ်စ္သီးမ်ားထြက္ရွိရန္ ေဆာင္ရြက္ရမည့္ နည္းစနစ္ appeared first on Myanmar Farmers' Portal.